![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQf-PxQhkmLQNmRkneCMs1UUY9e5gcnGToMRvYPf5x1-zI056Rwytq_ykJP2mEpCBDapNbnisWWoHV6jWCnYfyfQGl40ONyKxuAnJkqUmTeEyHY376aKdNhNm6EKrA0uvkh9JHdzBtgeA/s400/ceboruco_volcano_mexico_photo_lee_siebert_1997_si.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSi8hyphenhyphen1c3MVKTYtwwsVXeCUYkgUkkHcScQU3JFY9TD-Xl6EVCsxOs4z3qZFzJGyQEQU_wx7QJbE8qzF-MazR6Oatyq4onNFVvvY8Bo9s2gvJv6smqPltJ-N5KOC-YpjJV9pQCrjDNwjl0/s400/Ceboruco_panoramica.jpg)
CEBORUCO - W zachodnim Meksyku znajduje się stratowulkan złożony Ceboruco o wysokości 2280 metrów. Wulkan został uformowany przez erupcje andezytowych law i skał piroklastycznych - największe erupcje Cebrouco utworzyły dwie koncentryczne kaldery i trzy centralne stożki żużlowe. W formowaniu Ceboruco wyróżniamy 4 główne fazy: 1) konstrukcja wulkanu stożkowego uformowanego z andezytowych law i skał piroklastycznych 2) silna erupcja będąca zaczynem do powstania zewnętrznej kaldery 3) konstrukcja drugiego stożka zagnieżdżonego w starszej kalderze 4) kolejna silna erupcja formująca wewnętrzną kalderę o wymiarach 1.3 km po zapadnięciu się kopuły lawowej Dos Equis. W roku 930 erupcja Ceboruco (tzw. Jala Pumice) była kolosalna - największa w Meksyku w ciągu ostatnich 10 000 lat. W jej następstwie powstała 4-kilometrowa kaldera. 23 lutego 1870 roku Ceboruco ożywił się po raz kolejny. Od krateru wulkanu rozciągnął się strumień lawy o długości 7.7 km. W dniach 20-28 marca 1875 roku chmura popiołu sięgała wysokości 15 km.
Erupcje Ceboruco w latach 930 plus minus 200 lat, 1542, 1567, 1870-75.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz