Jawa, Indonezja

KELUT - Stratowulkan Kelut (1731 m) jest jednym z najniebezpieczniejszych wulkanów w Indonezji (wschodnia Jawa). Znajduje się w odległości 90 km od drugiego największego miasta na Jawie, Surabaya. Od 1000 roku odnotowano 30 jego erupcji, eksplozywnych, krótkich i silnych, produkujących spływy piroklastyczne i lahary. W kraterze wulkanu znajduje się jezioro.

W trakcie swoich wybuchów Kelut zbiera krwawe żniwo. W wyniku dużej erupcji w 1856 roku lahary zabiły 10 000 ludzi. Popiół z erupcji z 1901 roku opadł na Jakartę i Serang położone w odległości 650 km od wulkanu. 19 maja 1919 roku erupcja Kelut uśmierciła 5110 ludzi poprzez wyrzucenie w ciągu sekund wody z jeziora kraterowego i powstanie gorących laharów. Zniszczeniu uległy 104 wioski. Rozsadzona wybuchem została andezytowa kopuła lawowa uformowana przed erupcją. Lahary dotarły na odległość 40 km na zachód od krateru. W 1951 roku Kelut wybuchł bez ostrzeżenia. System tuneli i kanałów Hettiga Tromp wybudowany dla powstrzymania formowania się laharów spełnił swoje zadanie, bowiem lawiny błotne nie powstały. W wyniku erupcji zginęło siedem osób znajdujących się w pobliżu otworu erupcyjnego, a system tuneli Hettiga Tromp został zniszczony. Powierzchnia krateru uległa obniżeniu o 70 metrów. W wyniku kolejnej erupcji Kelut w 1966 roku zginęło ponad 200 ludzi.

10 lutego 1990 roku wulkan znowu wybuchł. Ze wschodniego zbocza zeszły spływy piroklastyczne i dotarły doliną na odległość 6 km. Jezioro kraterowe opróżniło się z wody. 32 ofiary śmiertelne spowodował silny opad tefry, która zawalała dachy budynków. Opad popiołu odnotowano w Malang 35 km na wschód od wulkanu.

W sierpniu 2007 roku Kelut zaczął wykazywać aktywność. Wstrząsom sejsmicznym towarzyszyło uformowanie się kopuły lawowej. Zwiększyła się temperatura jeziora kraterowego, które zmieniło kolor z zielonego na żółte. 4 listopada 2007 roku doszło do erupcji lawowej z jeziora. Kopuła (na zdjęciu Toma Pfeiffera) rosła do kwietnia 2008 roku, gdy była wysoka na 200 metrów i szeroka na 400. Do połowy maja 2008 roku jezioro kraterowe prawie zupełnie znikło. W przypadku erupcji to właśnie owo jezioro przyczyniało się do powstawania laharów i zabijania ludzi.

Daty erupcji Kelut: 1000, 1311, 1334, 1376, 1385, 1395, 1411, 1450, 1451, 1462, 1481, 1548, 1586, 1641, 1716, 1752, 1771, 1776, 1785, 1811, 1825, 1826, 1835, 1848, 1851, 1864, 1901, 1919, 1920, 1951, 1966, 1967, 1990, 2007-08, 2014.

UWAGA: Jutro wybieram się na Szlak Wygasłych Wulkanów na Pogórzu Kaczawskim (Dolny Śląsk) , także trochę przerwy od blogowania mi się przyda. Relacja z tej ciekawej wyprawy niebawem. Tymczasem Ostrzyca i inne polskie wulkany czekają!

Alaska

ADAGDAK - Niski (609 m) stratowulkan na północnym krańcu wyspy Adak w archipelagu Aleutów. Oddalony 1900 km od Anchorange (Alaska) i 15 km od Adak, największego miasta Aleutów. W kraterze wulkanu znajduje się andezytowa kopuła lawowa. Adagdak przykrywa dawny wulkan tarczowy. Na jego północno-wschodnim zboczu uformowana została bazaltowa kopuła lawowa, a na zachodnim zboczu starego wulkanu tarczowego znajduje się otwór freatyczny. Erozja morska wytworzyła wysokie do 760 metrów klify na północnej stronie Mount Adagdak. Erupcje Adagdak w holocenie bądź w plejstocenie, produkt erupcji: lawy bazaltowe i dacytowe. Na wyspie Adak znajdują się jeszcze dwa inne wulkany: pozostałości najstarszego wulkanu Andrew Bay (350 m) i pokryty lodowcami wulkan Mount Moffet (1200 m).

USA

MOUNT HOOD - Najwyższy szczyt w stanie Oregon (3426 m) i zarazem jedyny wulkan, który wybuchał tam w czasach historycznych. Na szczycie Mount Hood znajduje się 12 lodowców, z czego najczęściej odwiedzanym jest lodowiec Palmer. Wulkan uchodzi za uśpiony, choć ryzyko jego erupcji jest prawdopodobne. Otwór erupcyjny Mount Hood składa się z kilku dacytowych i andezytowych kopuł lawowych. Wulkan może stanowić zagrożenie dla pobliskich społeczności z powodu ryzyka laharów i spływów piroklastycznych w trakcie erupcji. Ostatni okres erupcyjny Mount Hood przypada na okres od 220 do 170 lat temu i jego owocami były dacytowe kopuły lawowe, lawiny błotne i spływy piroklastyczne. Ostatnia większa erupcja Mount Hood miała miejsce w latach 1781-82, średnia w sierpniu 1907 roku. Blisko kopuły lawowej Crater Rock znajdują się fumarole, a na zboczach wulkanu gorące źródła. Wspinaczka na Mount Hood jest niebezpieczna - do maja 2002 roku naliczono blisko 130 wypadków śmiertelnych (upadki z wysokości, hipotermia), jednak rokrocznie na szczyt wulkanu próbuje się wspiąć 10 000 ludzi. Erupcje Mount Hood: 4940 p.n.e plus minus 150 lat, 300 plus minus 200 lat, 510 plus minus 150 lat, 1765 plus minus 5 lat, 1795 plus minus 5 lat, 1853?, 1854?, 1859, 1865-66, 1869?, 1907?.

Tragedia Saint Pierre - 8 maja 1902 roku

Zniszczone spływem piroklastycznym z wulkanu Mount Pelee miasto Saint Pierre (8 maj 1902 rok).

Erupcja wulkanu Mount Pelee (peleańska)

Martynika

MOUNT PELEE - Niski (1397 metrów) stratowulkan na Martynice (archipelag Małych Antyli) jest jednym z najbardziej śmiercionośnych i niebezpiecznych wulkanów na Ziemi. Jego erupcja w 1902 roku zniszczyła miasto Saint Pierre i zabiła 30121 ludzi. Była to największa katastrofa wulkaniczna XX wieku. Spływy piroklastyczne doprowadziły do kompletnej zagłady St. Pierre. Z miasta ocalały podobno tylko trzy osoby: znajdujący się w przypominającej podziemny loch celi więzień Louis Auguste Cyparis, zamieszkujący na skraju miasta Leon Compere-Leandre (przeżył z silnymi poparzeniami) i mała dziewczynka Havivra Di Ifrile, która uciekła łódką z lądu do jaskinii i odnaleziono ją później nieprzytomną dwie mile od brzegu.

W ciągu ostatnich 5000 lat Mount Pelee wybuchał blisko 30 razy. 3000 lat temu w następstwie potężnej erupcji pumeksowej uformowała się kaldera Etang Sec (z francuskiego Suchy Staw). To z krateru Etang Sec doszło do erupcji w 1902 roku.

Katastrofa z 8 maja 1902 roku

Już latem 1900 roku w kraterze Etang Sec miała miejsce aktywność fumaroliczna. Niewielkie erupcje freatyczne (parowe) wulkanu w latach 1792 i 1851 dowodziły, iż wulkan może być niebezpieczny. W kwietniu 1902 roku zaobserwowano wyziewy siarkowodoru z fumarol, ale nikt się tym nie przejął. Erupcja Mount Pelee ("ognistej góry") rozpoczęła się 23 kwietnia 1902 . 26 kwietnia 1902 okolica zasypana została opadem popiołu, ale lokalne władze miały to gdzieś. W kraterze Etang Sec 27 kwietnia zaobserwowano szerokie na 180 metrów jezioro. 2 maja doszło do głośnych eksplozji wulkanu, którym towarzyszył gwałtowny opad popiołu i pumeksu oraz kolumna gryzącego czarnego popiołu. Z głodu i pragnienia zaczęły umierać zwierzęta. Domowe i dzikie zwierzęta zaczęły zachowywać się gwałtownie: w Saint Pierre nastąpiła plaga mrówek i skolopendr, węże dostały się na ulice miasta i zaczęły kąsać ludzi. 5 maja jedna ze ścian krateru Etang Sec zawaliła się powodując lahar, który pogrzebał 150 ofiar warstwami 60-90 metrowego mułu. Morze cofnęło się o 100 metrów i ruszyło z powrotem zalewając część Saint Pierre. Miasto zalała ciemność na skutek awarii elektryczności. 7 maja o 4 w nocy w widziano błyskawice w chmurze erupcyjnej. Gazety zapewniały, iż miasto jest bezpieczne. Wieczorem targana wstrząsami góra jakby uspokoiła się...

8 maja 1902 roku o godzinie 7:52 gorejąca chmura z wulkanu Mount Pelee zniszczyła kompletnie oddalone o 6.4 km miasto Saint Pierre. Ze zboczy wulkanu z prędkością 160 km/h stoczył się spływ piroklastyczny, ciężki i ciemny, rozżarzony w środku, złożony z przegrzanej pary, pyłu i wulkanicznych gazów, o temperaturze 1075 stopni Celsjusza. W ciągu zaledwie jednej minuty gorejąca chmura przykryła miasto Saint Pierre paląc wszystko na swojej drodze. Potem spadł deszcz błota i popiołu. "Miasto zniknęło sprzed naszych oczu..." opisywał potem jeden z ocalałych.

Saint Pierre było martwe. Wyrwane z korzeniami drzewa leżały na ziemi, podobnie jak setki zwęglonych ciał. Szalał ogień. Z wody wyławiano straszliwie poparzonych marynarzy zepchniętych do morza przez wybuch. Ruiny miasta paliły się jeszcze przez kilka dni. Śmierć ofiar nastąpiła nagle, bez ostrzeżenia. Oblicza się, iż łącznie na wyspie zginęło 30121 ludzi.

20 maja 1902 roku doszło do kolejnej erupcji Mount Pelee o sile zbliżonej do tej z 8 maja. 30 sierpnia 1902 spływ piroklastyczny z wulkanu dotarł jeszcze dalej na wschód zabijając 800 ludzi w Morne Rouge, 250 ludzi w Ajoupa-Boullion, 25 ludzi w Basse-Pointe i 10 ludzi w Morne Capot. W październiku 1902 roku wysoka na 272 metry wulkaniczna iglica wyrosła nad kopułą lawową. Po 11 miesiącach wzrostu (w marcu 1903 roku) "Igła Pelee" zawaliła się.

Ostatnie erupcje Mount Pelee w latach 1929-32 wyprodukowały spływy piroklastyczne i lahary oraz spowodowały uformowanie się drugiej kopuły lawowej w kraterze Etang Sec.

Erupcje Mount Pelee: 1635, 1792, 1851-52, 1902-05, 1929-32.

Tragedia Armero - 13 listopada 1985

Miasteczko Armero (Kolumbia) przykryte laharem po erupcji Nevado del Ruiz.

Uwięziona Omayra Sanchez, 13-letnia dziewczynka z Armero. Dziecko nie mogło wydostać się z błota, bo miało uszkodzone biodra i uwięzione nogi. Omayra zmarła po 60 godzinach walki o życie i agonii. Ikoniczna fotografia Franka Fourniera zrobiona tuż przed jej śmiercią. (16 listopad 1985).

Kolumbia

NEVADO DEL RUIZ - Wysoki na 5321 metrów stratowulkan Nevado del Ruiz leży 130 km na zachód od stolicy Kolumbii, Bogoty. Jego erupcja z 1985 roku zakończyła się tragedią. Wybuchy Nevado del Ruiz mają charakter pliniański i produkują spływy piroklastyczne. Niewielka erupcja wulkanu 13 listopada 1985 roku spowodowała najtragiczniejszy lahar (potok błotny) w historii, który pogrzebał miasteczko Armero zabijając 23 000 ludzi. Wierzchołek Ruiz pokrywają lodowce - wulkan stanowi zagrożenie dla pobliskich miast i wiosek z uwagi na lahary. Lahar powstaje na skutek spływu piroklastycznego, który topi pokrywy lodowców i śnieg tym samym powodując gigantyczny spływ błota i odpadów. Stożek wulkanu składa się z 5 kopuł lawowych, wszystkich uformowanych w kalderze starego wulkanu Ruiz: Nevado el Cisne, Alto de la Laguna, la Olleta, Alto la Pirana i Alto de Santano. Wierzchołek Nevado del Ruiz wieńczy krater Arenas o średnicy 1 km i głębokości 240 metrów. Na południowo-zachodnim zboczu znajduje się piroklastyczny stożek La Olleta, obecnie nieaktywny. Erupcje wulkanu: 6660 p.n.e, 1245 p.n.e plus minus 150 lat, 850 p.n.e, 200 p.n.e plus minus 100 lat, 350 plus minus 300 lat, 675 plus minus 50 lat, 1350, 1541, 1570, 1595, 1623, 1805, 1826, 1828, 1829, 1831, 1833, 1845, 1916, 1985, 1991, 1994, 2012. Nevado del Ruiz jest obok wulkanu Galeras najbardziej aktywnym wulkanem Kolumbii.

W trakcie jego erupcji 12 marca 1595 roku doszło do trzech eksplozji plinańskich słyszanych w odległości 100 km od wulkanu. Popiół z wulkanu spowodował ciemność, spadały lapille (forma tefry) i bomby pumeksowe. Erupcja wywołała lahary, które zeszły ze zboczy Ruiz, niszczyły wszystko na swojej drodze i zabiły 646 ludzi. Erupcja z 1595 roku była bardzo podobna do tragicznej erupcji Nevado del Ruiz z 1985 roku. Dodam jeszcze, iż na skutek błotnego potoku z 19 lutego 1845 roku wywołanego trzęsieniem ziemi zginęło 1000 ludzi.

Tragedia Armero - 13 XI 1985

Pod koniec 1984 roku wulkanolodzy i geolodzy dostrzegli oznaki zbliżającej się erupcji Nevado del Ruiz: wzrost aktywności fumarolicznej, wyziewy siarki, erupcje freatyczne. W listopadzie 1985 roku aktywność wulkanu na nowo wzrosła, gdy magma zaczęła przeć ku powierzchni. We wrześniu 1985 roku doszło do trzęsień ziemi i erupcji freatycznych. Po pierwszym opadzie popiołu Kolumbijski Instytut Geologii i Górnictwa zarządził ewakuację miast Armero, Mariquita i Honda. Jednak Armero nie zostało ewakuowane z powodu awarii elektryczności spowodowanej przez burzę. Pomimo ostrzeżeń lokalne władze nie zarządziły ewakuacji miasta na skutek braku łączności.

Nevado del Ruiz wybuchł 13 listopada 1985 roku o 9.09 wieczorem. Erupcja była niewielka (w skali VEI = 3), lecz spowodowała spływy piroklastyczne, które stopiły lodowce i śnieg na szczycie wulkanu generując cztery płynne lahary schodzące dolinami na zboczach wulkanu. Składające się z wody, lodu, pumeksu i innych skał mknęły przed siebie z prędkością 60 km/h.

Noc w Armero była 'cicha', gdy nadeszła błotna śmierć. O 23.30 pojawił się pierwszy lahar, potem kolejne. Miasteczko Armero w dolinie rzeki Langunilla zostało dosłownie zmiecione z powierzchni ziemi. Mieszkańcy chwytali się czegokolwiek, by tylko nie zapaść się w błoto. Budynki zawalały się miażdżąc ludzi. Ofiary dusiły się w ciągu 1-2 minut, gdy błoto dostawało się do ich oczu, uszu, ust. Drugi lahar zabił około 1800 ludzi i zniszczył 400 domów w miasteczku Chinchina położonym w dolinie Chinchina. Łącznie zginęło 23 000 ludzi, rannych zostało ok. 5000, zniszczeniu uległo blisko 5000 domów. Szara masa błota przykryła niemal kompletnie Armero. Na powierzchni pływały połamane jak zapałki drzewa i straszliwe zniekształcone zwłoki ofiar tragedii. Unosił się wszechobecny zapach rozkładu. Tragedia Armero zyskała międzynarodowy rozgłos z powodu fotografii Franka Fourniera, na której 13-letnia dziewczynka Omayra Sanchez walczyła o przetrwanie uwięziona w wodzie, cemencie i innych odpadach. Ratownicy nie mogli jej uratować. Po 60 godzinach dziewczynka umarła na skutek gangreny i hipotermii. Przed śmiercią rozmawiała z ratownikami, śpiewała, była jednak spragniona i wyczerpana. Trzeciej (finalnej) nocy Omayra zaczęła mieć halucynacje mówiąc, że spóźni się do szkoły. Poprosiła ratowników, aby ją zostawili i poszli odpocząć. Ku jej czci na gruzach Armero, gdzie stoi obecnie pomnik ofiar kataklizmu, wybudowano skromne mauzoleum.

Nevado del Ruiz nadal stanowi śmiertelne zagrożenie dla mieszkańców pobliskich miast i wiosek ze względu na lahary. W 2006 roku gwałtowne opady deszczu spowodowały zejście z wulkanu lawiny błotnej, która zabiła 9 dzieci-skautów w wieku 12-19 lat będących w pobliżu Ruiz.

Peru

HUAYNAPUTINA - Stratowulkan Huaynaputina (4850 m) jest położony w południowym Peru, 26 km na południe od wulkanu Ubinas. Jego nazwa w lokalnym indiańskim języku znaczy "młody wrzący". Huaynaputina zasłynął z gigantycznej erupcji w 1600 roku - jednej z najbardziej olbrzymich w czasach historycznych. Eksplozja o sile VEI = 6 rozsadziła wierzchołek erupcyjny wulkanu w stylu podobnym do erupcji Krakatau w 1883 roku. Wulkan wyrzucił z siebie 30 km sześciennych dacytowej tefry.

Potężna erupcja z 1600 roku

Poprzedzające katastrofalny wybuch wstrząsy sejsmiczne miały miejsce 15 lutego 1600 roku i stawały się wraz z upływem kolejnych trzech dni coraz silniejsze. Zawalały się niektóre budynki w pobliskich miastach Arequipa i Moquegua. W ciągu 24 godzin odnotowano blisko 200 trzęsień ziemi. 19 lutego 1600 roku doszło do potwornej erupcji wulkanu, której towarzyszyły dwa silne trzęsienia ziemi o 11 przed południem i o 13 po południu. Ogromne eksplozje targnęły wulkanem, niebo pociemniało, nastąpił opad popiołu na pobliskie okolice, zaobserwowano błyskawice w chmurze erupcyjnej. Hałas przypominał odgłos artylerii wojennej, zapadła ciemność i spadł deszcz białego popiołu, który trwał nieprzerwanie do 22 lutego, zmalał 23-24 lutego i nasilił się ponownie 25 lutego. W tym dniu ciemność trwała 40 godzin. Opad popiołu miał miejsce do 6 marca, ale niebo wykrystalizowało się dopiero 2 kwietnia. Na wysokości 4200 metrów uformowały się trzy otwory erupcyjne. Mieszkańcy wioski Quinsitistacas położonej 11 km od wulkanu zostali pogrzebani pod zwałami skał i popiołu, mieszkańcy Omate (16 km od wulkanu) zginęli unicestwieni spływami piroklastycznymi. Zginęli wszyscy mieszkańcy następujących wiosek: Chiqueomate, Lloque, Tacsate, Solona i Checa. Gorący lahar spłynął aż 120 km do morza. Erupcja Huaynaputina spowodowała zmiany klimatyczne w wielu zakątkach świata. Na skutek oziębienia klimatu w Rosji w roku 1601 w latach 1602-03 doszło do klęski głodu. W Peru i Niemczech załamała się produkcja wina. W Japonii jezioro Suwa zamarzło najwcześniej od 500 lat.

Erupcje wulkanu: 7750 p.n.e plus minus 120 lat, 1600.

Niusy - Kilauea, Nevado del Ruiz, Islandia

Strumienie lawy z hawajskiego wulkanu Kilauea uszkadzają drogi. Lawa porusza się na wschód wzdłuż Autostrad 130 i 137. Ewakuowani są ludzie i psy, gdyż lawa zbliża się do miasteczka Kalapana.

Po 20 latach uśpienia na nowo aktywny może stać się kolumbijski wulkan Nevado del Ruiz, słynny z katastrofalnej erupcji z 1985 roku, w wyniku której strumień błota (lahar) pogrzebał miasteczko Armero. Zginęło 22 000 ludzi.

Nius dla filatelistów: Islandzka poczta zamierza wydać serię znaczków pocztowych przedstawiających wybuch wulkanu Eyjafjallajökull. Owe znaczki mają być robione z użyciem... uwaga... trachyandezytowego popiołu wulkanicznego. Zatem znaczki nie tylko będą wspominały erupcję, ale także zawierały jej ślady. No cóż, słyszałem o znaczkach pocztowych z użyciem śladowych ilości pyłu meteorytowego, lecz znaczki z popiołem wulkanicznym to dla mnie nowość. Już takie chcę.

Salwador

USULUTAN - Mierzący 1446 metrów bazaltowo-andezytowy stratowulkan Usulutan jest położony w południowo-wschodnim Salwadorze pomiędzy wulkanami San Vincente i San Miguel. Posiada młode wylewy lawy na jego południowych zboczach i szeroki na 1.3 km krater. Ostatnia erupcja przypuszczalnie w roku 1878.

Nikaragua

TELICA - Telica (1061 m) to jeden z najaktywniejszych wulkanów Nikaragui składający się z 6 stożków i otworów erupcyjnych. Telica posiada szeroki na 700 metrów i głęboki na 120 metrów podwójny krater, przy czym południowy krater obecnie bywa aktywny. Symetryczny stożek Santa Clara wybuchał w XVI wieku, teraz obrasta go obfita roślinność. Hervideros de San Jacinto to natomiast popularny wśród turystów teren geotermalny. W sierpniu 1999 roku rozpoczęła się faza erupcyjna wulkanu Telica. 18 sierpnia 1999 roku w kraterze zaobserowano jezioro (staw) lawy. Wybuchy gazu i popiołu trwały do lutego 2000 roku. W styczniu i lutym 2007 roku wulkan wyrzucił z siebie popiół na wysokość 5000 stóp.

Daty erupcji: 1527?, 1529, 1613, 1685, 1743?, 1765, 1791, 1907, 1918?, 1927, 1928, 1929, 1934, 1937-38, 1939, 1940, 1941?, 1943-44, 1946, 1948-49, 1951, 1962, 1965, 1966, 1969-71, 1975-76, 1976-78, 1981-82, 1987, 1994, 1999-2000, 2004, 2006, 2007, 2008, 2011, 2013, 2015.

Turcja

ARARAT - Najwyższy szczyt Turcji (5165 m) leżący w samym sercu Wyżyny Armeńskiej między jeziorami Wan i Sewan, czynny stratowulkan i zarazem biblijne miejsce spoczywania Arki Noego po potopie. Ararat (Agri Dagi) posiada dwa wierzchołki: Wielki Ararat (5165 m) i Mały Ararat (3925 m). Etymologia nazwy: od Ary, boga śmierci oraz odrodzenia. Ararat jest widoczny ze stolicy Armenii - Erywania i stanowi symbol Armenii. Na zboczach Małego Araratu i Wielkiego Araratu znajdują się spore piroklastyczne stożki i kopuły lawowe. 2 lipca 1840 roku trzęsienie ziemi o sile 7.4 zniszczyło wioski w pobliżu Ararat oraz miasta Dogubayazet, Maku i Ordoubad. Zginęło blisko 10 000 ludzi. Od wierzchołka Ararat rozciągnęła się długa na 72 km szczelina. Doszło do freatycznej erupcji wulkanu na jego północnym zboczu. Spływy piroklastyczne dotarły do wioski Akory. Odnotowano lahar i obłok erupcyjny. Erupcje Ararat: 2450 p.n.e, 550 p.n.e?, 300?, 1450?, 1783?, 1840.

Nikaragua

ZAPATERA - Niski wulkan tarczowy (629 m) na mocno zalesionej i prawie zapomnianej wyspie Zapatera (wymiary 7 na 10 km) na zachodniej stronie jeziora Nicaragua. Niewielka kolista kaldera El Llano znajduje się blisko centrum wyspy. Kopuła lawowa Cerro El Llano (305 m) wyrasta pośrodku kaldery. Na zachodniej i północnej stronie wyspy mieszczą się kratery maar, w tym najlepiej zachowany Laguna de Zapatera. Na wyspie odnajdywano archeologiczne artefakty. Dziewicza natura i wygasły wulkan tarczowy - oto Zapatera!

Koncert Brendana Perry - 16 lipca 2010

Miejsce: Dziedziniec Zamkowy w Poznaniu

Wrażenia: cudowny, dostojny, mroczny koncert. Hipnotyczny, epicki baryton wokalisty, który zaśpiewał utwory zarówno z ery Dead Can Dance ("The Carnival Is Over", "Spirit") jak i z solowych dokonań ("Medusa", "Utopia", "Wintersun"). Zabrakło niestety mojego ukochanego "Voyage of Bran" z neofolkowego albumu Brendana "Eye of the Hunter" (1999) zaśpiewanego podobno 15 lipca w Warszawie.

18 lipca Brendan wystąpi w Ostródzie.