Koniec szóstej erupcji szczelinowej Sundhnukagigar

                                                                   

Po trzynastu dniach aktywności szczelinowej zakończyła się szósta erupcja szczelinowa systemu wulkanicznego Reykjanes-Svartsengi. Dla porównania 54 dni trwała erupcja, która rozpoczęła się w połowie marca 2024 roku, a 24 dni erupcja z końca maja 2024 r. Trwa jednak inflacja (wypiętrzanie się) gruntu w Svartsengi, zatem istnieje możliwość kolejnej erupcji szczelinowej w ciągu najbliższych trzech miesięcy. Zdj. Bjorn Oddsson/ Służba Cywilna.

Od 1 września 2024 roku zarejestrowano dwie niewielkie erupcje japońskiego wulkanu Satsuma-Iojima stanowiącego fragment kaldery Kikai (potężna erupcja eksplozywna o sile 7 w skali VEI ok. 6300 lat temu). Pierwsze od czterech lat. 

Udało mi się ostatnio znaleźć kolejne fotografie obszaru wulkanicznego Kunlun (Ashikule) wykonane z drona przez chińskiego fotografa w 2017 roku. To miejsce trudno dostępne i działające na wyobraźnię. W 2015 roku jako pierwszy w polskiej blogosferze popularnonaukowej zainteresowałem się tymi wulkanami (ostatnia erupcja 27 maja 1951 roku).  

Pod koniec sierpnia i we wrześniu aktywność erupcyjna objęła także kamczackie wulkany Karymski i Szywiełucz oraz kurylski Ebeko. Przykładowo 30 sierpnia wulkan Karymsky wyemitował obłok popiołu na wysokość 10 km.

Trwają słabe/umiarkowane eksplozje wulkaniańskie kopuły lawowej Caliente wulkanu Santiaguito w Gwatemali. Kolumny popiołu sięgają wysokości 3.4 km.

Duży obłok SO2 nad północno-zachodnim Tybetem i kryzys sejsmiczny na półwyspie Reykjanes

Duży obłok SO2 zarejestrowano nad północno-zachodnim Tybetem w dniu 9 marca 2021 roku. Jedynym obszarem wulkanicznym w pobliżu jest Kunlun Volcanic Group z ostatnią erupcją w 1951 roku. Gdyby doszło tam rzeczywiście do erupcji to byłaby to duża niespodzianka. Ja się jednak zastanawiam czy to przypadkiem obłok SO2 z niedawnej erupcji Etny nie dotarł nad Tybet. O wulkanach Kunlun swego czasu napisałem pierwszy w polskiej sieci artykuł w oparciu o informacje i zdjęcia od chińskich geologów. Mam zamiar dzisiaj ponownie się do nich odezwać, by wyjaśnić o co chodzi. Obstawiam jednak, że to obłok SO2 z ostatnich paroksyzmów erupcyjnych Etny, konkretnie z 7 marca 2021 roku. 

http://wulkanyswiata.blogspot.com/2015/11/ashikule-kunlun-wyprawa-z-2011-roku-na.html 

EDIT: Miałem rację. Potwierdzone. Etna!

W nocy z 10 na 11 marca 2021 roku doszło do paroksyzmu erupcyjnego wulkanu Pacaya ze stożka MacKenney obejmującego fontanny lawy o wysokości 500-700 metrów, wyrzut bomb wulkanicznych na odległość 600 metrów oraz wylew lawy o długości 1 km na południowo-zachodnim zboczu stożka MacKenney. Źródło: Insivumeh.

10 marca miała miejsce eksplozja wulkaniańska wulkanu Sinabung generująca obłok popiołu o wysokości 1 km. 

Kryzys sejsmiczny (wulkaniczno-tektoniczny) na półwyspie Reykjanes w toku. Dajka rozciąga się pomiędzy górami wulkanicznymi Fagradalsfjall i Keilir osiągając długość 7 km i szerokość zaledwie 1 metra. Dno komory magmowej jest zlokalizowane 5 km pod powierzchnią. Do rezerwuaru magmy wpływa szacunkowo 15-20 metrów sześciennych magmy na sekundę. Północny kraniec komory magmowej znajduje się na głębokości 2 km pod Keilir, a jej południowy kraniec na głębokości 1 km pod Fagradalsfjall. Być może magma pod Keilir już zakrzepła albo dopiero zakrzepnie. Do potencjalnej erupcji może dojść blisko Fagradalsfjall, jeśli magma dotrze do powierzchni. To migracja magmy powoduje aktywność sejsmiczną i deformację gruntu na tym terenie. Nadal nie wiadomo czy i kiedy dojdzie do erupcji szczelinowej. Jeśli jednak dojdzie w ciągu najbliższych dni/tygodni to obejmie ona fontanny i wylewy lawy bez aktywności eksplozywnej, czyli spokojna erupcja lawowa. Od około dwóch tygodni na półwyspie Reykjanes zarejestrowano już ponad 34 000 trzęsień ziemi. 

Warto zaglądać przede wszystkim tutaj, by być na bieżąco: 

https://twitter.com/Vedurstofan

EDIT: Dzisiaj rankiem lokalnego czasu doszło do silnej emisji popiołu z wulkanu Sangay w Ekwadorze. Kolumna erupcyjna sięgnęła wysokości 8.4 km i zaciemniła poranne niebo m.in. w Riobamba. Opad popiołu miał miejsce w Chambo, Riobamba, Penipe i Guano.

Określanie daty erupcji milenijnej wulkanu Changbaishan

Międzynarodowy team naukowców kierowany przez geochemika Clive'a Oppenheimera określił z wielką dokładnością datę potężnej erupcji milenijnej wulkanu Paektu/ Changbaishan (7 w skali VEI) na ostatnie miesiące roku 946. Do określenia tej daty przysłużyła się analiza częściowo sfosylizowanego drzewa uśmierconego przez wybuch wulkanu oraz analiza grenlandzkich rdzeni lodowych. Analiza obejmowała radiowęglowe pomiary sfosylizowanego pnia modrzewia odkrytego po chińskiej stronie wulkanu (dla przypomnienia Mount Paektu znajduje się na granicy Chin i Korei Północnej). Drzewo liczyło 264 lata gdy uśmiercił je wypływ lawy, pumeksu i gorącego popiołu. Drzewo rosło już w roku 775 gdy doszło do wielkiego rozbłysku na Słońcu, czego sygnaturę wykryto w trakcie badań jednego z pierścieni drzewa. Drzewo zaprzestało też sezonowego wzrostu, zatem mogło umrzeć jesienią bądź zimą. Analizowano także depozyty popiołu w grenlandzkich rdzeniach lodowych - naukowcy ustalili że erupcja milenijna miała miejsce w ostatnich 2-3 miesiącach roku 946. Niektórzy historycy twierdzili że erupcja milenijna doprowadziła do upadku królestwa Bohai (698-925) obejmującego swym zasięgiem wschodnią Mandżurię i północną Japonię, ale erupcja miała miejsce później. 3 listopada 946 roku w jednej z kronik japońskiej świątyni napisano iż "biały popiół opadał jak śnieg". Czyżby była to aktualna data erupcji Paektu? Listopad 946 roku? Wiele na to wskazuje.

Erupcja wulkanu Changbaishan z 946 roku była jedną z największych erupcji wulkanicznych ostatnich 2000 lat. Wyrzuciła około 100 km sześciennych popiołu i pumeksu do atmosfery.

24 stycznia 2017 roku o godzinie 04.53 nowa erupcja wulkanu Bogoslof generująca obłok erupcyjny o wysokości 7.6 km. Zapewne jeszcze o tym wulkanie usłyszymy. Do poprzedniej erupcji Bogoslof doszło 22 stycznia o godz. 14.09 lokalnego czasu - wówczas obłok erupcyjny sięgnął wysokości 9 km.

Wulkan Sabancaya w Peru kontynuuje erupcję produkując obłoki erupcyjne o wysokości dochodzącej do 2.5 km.

Źródło podesłane mi przez profesora Oppenheimera:

http://www.cam.ac.uk/research/news/fossilised-tree-and-ice-cores-help-date-huge-volcanic-eruption-1000-years-ago-to-within-three-months

Erupcja milenijna wreszcie uzyskała dokładną datę. :-)

Tymczasem żółty stopień alarmu dla aleuckiego wulkanu Takawangha ze względu na rój trzęsień ziemi (w tym dwa o magnitudach 4.1 i 4.4). Możliwość erupcji w przyszłości? Brak danych o erupcjach Takawangha w czasach historycznych, choć wulkan po raz ostatni wybuchł około 500 lat temu. Sąsiaduje z nim na zachodzie czynny wulkan Tanaga, który po raz ostatni wybuchł w 1914 roku.

Ashikule-Kunlun: Wyprawa z 2011 roku na tybetańskie wulkany

Jedną z moich fascynacji wulkanicznych jest znajdujący się w Tybecie obszar wulkaniczny Ashikule, który składa się z dziesięciu głównych wulkanów i dziesiątek sub-wulkanów. Obejmuje on powierzchnię 200 km kwadratowych, a jego przeciętna wysokość wynosi 5000 metrów. Najwyższy punkt obszaru wulkanicznego Kunlun Volcanic Group sięga wysokości 5808 metrów, zatem rzeczywiście jest wyższy od irańskiego stratowulkanu Damavand (Demawend, 5672 metrów wysokości), który uchodzi za najwyższy wulkan Azji. Lecz to na Demawend wspinają się chętni zdobycia najwyższych wulkanów, piroklastyczne stożki Ashikule są raczej ignorowane. Niewiele jest pewnych i wiarygodnych informacji o tej najwyżej położonej grupie stożków wulkanicznych na Ziemi, gdyż znajdują się one na trudnym, niedostępnym i wymagającym terenie. Aby dowiedzieć się nieco więcej o Kunlun Volcanic Group musiałem napisać do chińskich wulkanologów, którzy w 2011 roku dotarli do Ashikule. Jeden z nich Xu Jiandong przysłał mi prezentację, z której pochodzą zdjęcia.

Na wierzchołkach gór West Kunlun znajduje się basen Ashikule, gdzie znajdują się trzy słone jeziora Ashikule, Wulukekule i Shageshikule, a także wulkany wokół owych jezior i we wschodniej części basenu. 27 maja 1951 roku doszło do erupcji wulkanicznej ze stożka Ashishan, którą opisała gazeta Xinjiang Daily. Wybuch tego wulkanu zaobserwowali żołnierze budujący drogę w jego pobliżu, a erupcja miała trwać jeszcze przez kilka dni. Stożek Ashishan posiada niewielki krater o głębokości 50 metrów, a w nim aktywne (?) fumarole. To prawdopodobnie najmłodszy wulkan w Chinach, ale 16 lipca 1973 roku miało dojść do niepotwierdzonej erupcji stożka w kalderze Kekexili (5400 metrów wysokości) w zachodniej prowincji Quinghai, lecz obecnie została ona zdyskredytowana.

Opis geologiczny Kunlun Volcanic Group: http://www.seppyo.org/bgr/pdf/7/BGR7P187.PDF

Wyprawa chińskich badaczy z instytutu geologii i administracji trzęsień ziemi Xinjiang miała miejsce w dniach 4-30 maja 2011 roku. Dlaczego wulkany Ashikule są tak trudno dostępne? Odpowiedź jest następująca: jałowa, nieurodzajna ziemia, duża wysokość, dziewiczość rzadko eksplorowanego terenu. Samochody ciężarowe i terenowe musiały przekraczać rwące górskie rzeki, nadto trzeba się tam liczyć z nagłym spadkiem temperatury i gwałtowną śnieżycą w letniej porze. Do głównych wulkanów Ashikule należą Ashishan, Daheishan, Wuluke, Yizishan, Migongshan, Yueyashan, Maoniushan, Matishan i Dongshan. Po dotarciu na miejsce chińscy badacze pobierali próbki i analizowali geometrię stożków. Zajmowali się też balistycznymi odłamkami z wulkanu Ashishan oraz zbadali jego otwór gazowy i krater. Chcieli opracować kompletną historię erupcji grupy Ashikule, ustalić ewolucję magmy, etc.

Zdjęcia niskich stożków Ashikule są piękne. Może te niepozorne stożki nie są zbyt imponujące, ale niewątpliwie należą do najwyżej położonych wulkanów na Ziemi. Na zdjęciach m.in. stożki Ashishan i Wuluke, dwie bazy chińskich badaczy, krater Ashishan i jego otwór gazowy (miejsce erupcji z 1951 roku), przeprawa przez rzekę, stożki Ashikule widziane z dalszej odległości oraz lokalne zwierzęta.

EDIT: Nowe informacje o Kunlun. W 2014 roku grupa chińskich geologów odkryła nowe kratery po północnej stronie basenu Ashikule. Zostały one nazwane Subeixi-1, Subeixi-2 i Tuofure. Potwierdzono istnienie krateru Gaotaishan po południowej stronie basenu. Pomiędzy Gaotaishan a Yizishan odkryto kolejny krater Xiaoheigou, z którego popłynął wylew lawy do jeziora Wulukekule.

http://html.rhhz.net/ysxb/20141203.htm

W przyszłości postaram się opisywać więcej takich wulkanicznych białych plam.

Erupcja wulkanu Baekdu/ Changbaishan w przyszłości?

O możliwości przyszłej erupcji chińskiego/północno-koreańskiego wulkanu Baekdu czytam co pewien czas. Zarówno Koreańczycy z Północy, jak i Chińczycy obawiają się tego wulkanu, gdyż około roku 942 (plus minus 4 lata, 969 plus minus 20 lat) Baekdu wybuchł z siłą 7 w skali VEI (dorównać mu zatem mogą jedynie erupcje Gunung Samalas w 1257 roku oraz Tambora w 1815 roku). Właśnie ta kolosalna erupcja mogła przyczynić się do upadku antycznego królestwa Balhae, którego władza rozciągała się na znaczne obszary Mandżurii (tak twierdzą niektórzy historycy).

Baekdu/Changbaishan/Pektu-san znajduje się na granicy Chin i Korei Północnej. Według naukowców z chińskiego obserwatorium wulkanologicznego temperatura jeziora kraterowego Tianchi/Chonji od 1999 roku wzrosła o kilka stopni. Pomiędzy 2002 a 2005 rokiem w regionie miała miejsce seria trzęsień ziemi. W tych latach kaldera wulkanu wzrosła o 10 cm, a od 2009 roku zaczęła opadać, po czym na nowo wzrastać. Temperatura gejzeru w pobliżu wulkanu wzrosła z 70 do 83 stopni Celsjusza. Wzrosła także koncentracja helu. Należy jednak pamiętać, że erupcja Changbaishan w 1898 roku miała zaledwie 2 w skali VEI, także przyszła erupcja Bakedu/Changbaishan wcale nie musi być kolosalna. No cóż, media i ich odbiorcy lubią katastroficzne scenariusze.

Czytelniczka mojego bloga, która widziała jezioro kraterowe Chonji w 2007 roku poinformowała mnie, że miejscowi wierzą, iż w odmętach (184 metry głębokości) Niebiańskiego Jeziora żyją monstra o długiej szyjach przypominające brytyjskie Nessie z Loch Ness.

http://pixgood.com/lake-tianchi-monster.html

17-18 kwietnia 2015 roku - efuzja wylewu lawy o długości 2 km z wulkanu Fuego w Gwatemali (kanion Taniluya, południowo-wschodnie zbocze). W połowie marca erupcja wulkanu Barren Island (Indie, Andamany) obejmująca eksplozje strombolijskie i efuzję lawy z centralnego stożka. Rój trzęsień ziemi wykryto ostatnio pod ekwadorskim wulkanem Guagua Pichincha.

Białe plamy: Kunlun, Kekexili i Turfan

Dzisiejszy post będzie dotyczył tzw. białych plam wulkanizmu, czyli wulkanów niezbadanych, piekielnie rzadko odwiedzanych, a przez to fascynujących i pobudzających moją wyobraźnię. Mam wiele takich wulkanów np. sub-antartktyczne wulkany Sandwichu Południowego czy Wysp Balleny, Wyspa Bouveta, pacyficzna Mehetia, malezyjski Bombalai Hill czy niektóre słabo poznane kurylskie, kamczackie czy aleuckie wulkany np. Sergief, tudzież niektóre mało znane wulkany Papui Nowej Gwinei np. Waiowa. Liczne potężne wulkany andyjskie w Chile czy Argentynie też są warte odnotowania. Poza tym mnogość odizolowanych wulkanów na niezamieszkanych wyspach np. Bam. Wpierw jednak chcę napisać o dwóch tajemniczych azjatyckich obszarach wulkanicznych, a mianowicie Kunlun i Kekexili.

Wulkaniczna Grupa Kunlun to rozległa grupa piroklastycznych stożków w Masywie Górskim Kunlun w liczbie około siedemdziesięciu. Najwyższy stożek Grupy Wulkanicznej Kunlun czyli Ka-er-Daxi (Vulcan) wznosi się na wysokość 5808 metrów, czyli jest wyższy od irańskiego wulkanu Damavand (5610 metrów wysokości) - lecz to Demawend dzierży berło najwyższego wulkanu Azji. Czy zatem słusznie? To sprawa dyskusyjna, gdyż z tego co się orientuję Ka-er-Daxi nigdy nie został zdobyty. Wulkany (trachyandezytowe stożki piroklastyczne) grupy Ashikule tworzące zachodnią część masywu Kunlun to najmłodsze wulkany Chin. Wyróżnia się tutaj Ashi Shan (czyli Ka-er-Daxi, Vulcan), który po raz ostatni wybuchł 27 maja 1951 roku (jak doniosła gazeta Xinjiang Daily), a jego erupcję miała jakoby obserwować grupa robotników budująca drogę. Problem tkwi w tym, iż na Global Volcanism Program wysokość Ka-er-Daxi wynosi 4868 metrów. Inne stożki piroklastyczne to np. Beihuokou, Dahei Shan (5102 m. wysokości), Dong Shan (4652 m. wysokości), Donghuokou, Dujianshan, Heilong Shan (4852 m. wysokości), Heishibeihu, Huangyangling, Liuhuangdaban, Maoniu Shan, Migong Shan, Quanshuigou, Shenglidaban, Wuluke Shan (4820 m. wysokości), Xihuokou, Yi Shan, Yuei Shan. Część obszaru wulkanicznego Kunlun znajduje się na obszarze Askai Chin, do którego pretensje roszczą sobie Indie. W basenie Ashikule znajdują się także trzy słone jeziora Ashikule, Wulukekule i Shagesikule, które otoczone są przez 10 głównych stożków i kilkanaście mniejszych. Stożki wulkaniczne Kunlun są o tyle fascynujące, że ich relatywna wysokość nie jest duża, acz są one uformowane na wysokiej wysokości. Jest to zatem najwyżej położona grupa stożków wulkanicznych na świecie. Miejsce dla mnie absolutnie fascynujące, które chciałbym kiedyś odwiedzić.

O obszarze wulkanicznym Kekexili (Hoh Xil) jeszcze mniej wiadomo. Lokalizacja: północno-zachodni Tybet. Najwyższy wulkan tarczowy w Kekexili nazwany Bamaoqiongzhong wznosi się na wysokość 5400 metrów, a do ostatniej niepotwierdzonej erupcji stożka w kalderze Kekexili (położonej na wysokości 5200 metrów) miało dojść 16 lipca 1973 roku. Jest ona jednak dyskusyjna. Kekexili uchodzi za trzeci największy niezamieszkany obszar świata i największy niezamieszkany obszar Chin. Temperatura potrafi tam spaść do -40 stopni Celsjusza, przeciętnie wynosi -4 stopnie. Istna Ziemia Niczyja. Lokalny rząd nie chce uczynić z Kekexili strefy turystycznej, zatem jest to niewątpliwie intrygujące miejsce.

Innym intrygującym wulkanem w Chinach jest niewątpliwie samotny stożek wulkaniczny Turfan, znany także jako Ho-Tscheu/Bischbalik i zlokalizowany w pobliżu miasta Turfan. Ostatni raz wybuchł w roku 1120 plus minus 150 lat - w czasach dynastii Song. Oczywiście zdjęć w sieci zero. Nawet wysokość stożka Turfan pozostaje nieznana.

Zdjęcia stożków Kunlun pochodzą z rosyjskiej wyprawy wspinaczkowej oraz chińskiej wyprawy geologicznej w 2011 roku do basenu Ashikule.

Chiny

KEKEXILI - Znajdujący się w północno-zachodnim Tybecie wulkaniczny obszar Kekexili (Hoh Xil) jest jednym z najmniej zbadanych na Ziemi. W jego skład wchodzi kilka wulkanów przypominających morfologią hawajskie. Najwyższy z nich wznosi się na wysokość 5400 metrów. Niepotwierdzona erupcja wulkaniczna w Kekexili 16 lipca 1973 roku ze stożka w kalderze. Ze względu na niezwykle surowe warunki pogodowe Kekexili jest trzecim co do wielkości niezamieszkanym obszarem na Ziemi.

Wulkan Baitoushan szykuje się do erupcji?

Zawsze gdy globalna aktywność wulkaniczna jest umiarkowana i przewidywalna tak jak obecnie w mediach pojawiają się materiały prasowe o rychłym przebudzeniu jakiegoś superwulkanu np. Yellowstone. Nic się nie dzieje, to trzeba podkręcić ciśnienie czytającym, postraszyć i tym samym zdobyć nowych czytelników. Ludzie są niezwykle podatni na tego typu katastroficzne sugestie. Czasem wystarczą zaledwie delikatne pomruki kaldery czy superwulkanu i już możemy się spodziewać niedługo HIPER potężnej erupcji. Bez komentarza.

Yellowstone zostawiam innym portalom. Zajmę się natomiast chińsko-koreańskim Baitoushan (Changbaishan, Baekdu, Pektu-san), który pod lupę wzięło ostatnio NBC. Około roku 1000 erupcja Changbaishan zwana milenijną była potężna i miała siłę 7 w skali VEI. Słup popiołu dotarł na wysokość 50 km czyli aż do stratosfery, a wierzchołek wulkanu został rozsadzony pozostawiając kalderę o średnicy 5 km, którą wypełnia malownicze jezioro. 100 km sześciennych tefry było produktem tego kolosalnego wybuchu (100 razy więcej niż w trakcie erupcji Mount Saint Helens w 1980 roku). Ostatnia mniejsza erupcja Baekdu miała miejsce w 1903 roku. Od 1999 roku wulkan monitoruje Obserwatorium Changbaishan - dane zebrane przez wulkanologów w ciągu 12 lat wskazują na zmiany w aktywności sejsmicznej, deformacji gruntu i emisji gazów, co wskazuje na przemieszczanie się magmy. Dla przykładu w listopadzie 2003 roku na głębokości 4.5 km pod kalderą odnotowano 243 wstrząsy.

I znowu zaczyna się przepowiednia. Changbaishan MOŻE wybuchnąć w ciągu miesięcy, dni, lat czy dekad. Kiedy to nastąpi nikt nie wie. Czy jego erupcja dorówna wszak sile erupcji milenijnej? Wątpię. Naprawdę.

Więcej o tym wulkanie:

http://wulkanyswiata.blogspot.com/2010/05/chiny.html

Pompeje Drzew i Krzywy Las

Około 298 milionów lat temu wulkaniczny popiół pogrzebał tropikalny las w tzw. Wewnętrznej Mongolii w północnych Chinach. Unikalne znalezisko zostało odkryte w lutym 2012 roku w pobliżu kopalni węgla blisko miasta Wuda przez paleobotanika Hermanna Pfefferkorna z Pensylvanii oraz chińskich badaczy. Erupcja wulkanu pozostawiła 100 centymetrową warstwę popiołu, która opadła na las niszcząc rośliny i łamiąc drzewa. Niektóre ze zbadanych skamieniałych gatunków widłaków Sigillaria i nagonasiennej sosny Cordaites rosły na wysokość 25 metrów czy więcej. Niższe drzewa z gatunku Noeggerathiales tworzyły dla tych najwyższych osłonę. Na deser coś dziwacznego z Polski - tzw. "Krzywy Las" w Nowym Czarnkowie 4 km od Gryfina - 100 sosen z pniami skręconymi pod kątem 90 stopni i wygiętymi ku górze w kierunku północnym. Warto byłoby tam pojechać i porobić zdjęcia.

Chiny

BAIYANGGOU MUD VOLCANOES - W 2002 roku chińscy naukowcy odkryli grupę 36 wulkanów błotnych w autonomicznym rejonie Xinjiang Uygur na północ od gór Tianshan. Wulkany wyrzucały błoto i emitowały gaz w pobliżu miasta Baiyanggou. Krater największego z nich miał szerokość 1.6 metra. Emisja wulkanów błotnych ma kolor zielonkawy i brązowy. Najbardziej aktywny wulkan błotny Wusu wybucha bez przerwy, inne są mniej aktywne. Temperatura emisji wynosi od 15 do 25 stopni Celsjusza.

Chiny

JINGBO - Wulkaniczny obszar Jingbo (Jingpohu) znajduje się w pobliżu jeziora Jingbo w prowincji Heilongjinag. Malownicze jezioro Jingpohu (Jezioro Lustro), chińska atrakcja turystyczna, zostało uformowane gdy wylewy lawy zablokowały rzekę Mudan. Jingbo obejmuje wiele trachibazaltowych i bazanitowych stożków wulkanicznych i wylewów lawy pokrywających obszar 500 km kwadratowych przy rzece Mudan. Ostatnia erupcja miała miejsce w roku 520 p.n.e plus minus 100 lat.

Chiny

HAINAN DAO - Wulkaniczny obszar Hainan Dao obejmuje 58 stożków wulkanicznych będących częścią wulkanicznego obszaru Qionglei. Hainan Dao pokrywa obszar 4100 km kwadratowych północnej części wyspy Hainan (Quiong). W latach 1883 i 1933 miały miejsce dwie erupcje wulkaniczne w rejonach Lingao i Chengmai. Dwa najlepiej zachowane stożki Hainan Dao zwą się Leihuling (na zdjęciu) i Maanshan i są częścią 30 wulkanicznych stożków w regionach Shishan i Yongzing.

Chiny

DATONG - 265 km na zachód od Pekinu, 3 km na północny wschód od miasta Datong znajduje się obszar wulkaniczny Datong składający się z dziesięciu stożków w dolinie rzeki Sanggan. Do głównych stożków należą Heishan (1422 m), Jinshan (1368 m), Langwoshan (1028 m) oraz Gelaoshan (1276 m). Erupcje 340 000 lat temu, 60 000 lat temu, w roku 450?.

Chiny

ARSHAN - Niedawno odkryty wulkaniczny obszar Arshan w górach Da Hinggan we wschodnich Chinach obejmuje 40 kenozoicznych wulkanów. Wulkany są doskonale zachowane i składają się na nie stożki żużlowe i wylewy lawy. Najmłodsze stożki, a mianowice Yanshan i Gaoshan wyprodukowały bazaltowe wylewy lawy (w pierwszej fazie erupcyjnej pahoehoe, następnie aa), które zatamowały rzekę Halahale tworząc sześć jezior. Yanshan ma wysokość 361 metrów, natomiast krater Gaoshan jest głęboki na 140 metrów. Ostatnia erupcja w Arshan miała miejsce 2000-1900 lat temu.

Chiny

TENGCHONG - 40 km na południowy wschód od Birmy znajduje się wulkaniczny obszar Tengchong. Obejmuje on 90 stożków wulkanicznych i 22 dobrze zachowane kratery. Do najbardziej znanych wulkanów obszaru wulkanicznego Tengchong należą Dayinshan, Maanshan, Heikongshan, Guipo, Laifeng Hill, Dakongshan oraz Xiaokongshan. Przykładowo Mount Dayinshan posiada krater o średnicy 300 metrów i głębokości 100 metrów. Od 1993 roku na polu geotermalnym Rehai odnotowano 20 eksplozji hydrotermalnych. Ostatnia erupcja w Tengchong w roku 1609 miała miejsce z północnego stożka Dayingshan.

Chiny

WUDALIANCHI - Wulkaniczny obszar Wudalianchi jest położony w Mandżurii (północno-wschodnie Chiny) i składa się z 14 stożków wulkanicznych (żużlowych), z których cztery (Laoheishan, Huoshaoshan, Xilongmenshan i Donglongmenshan) powstały w holocenie. Nazwa 'Wudalianchi' wywodzi się od łańcucha pięciu malowniczych i zatamowanych wylewami lawy aa i pahoehoe jezior. Stożki Laoheishan (166 metrów wysokości, krater szeroki na 350 metrów i głęboki na 50 metrów, na zdjęciu) i Huoshaoshan (73 metry wysokości, szerokość krateru 414 metrów, głębokość 63 metry) są dobrze zachowane, bo powstały w trakcie erupcji w latach 1719-21. W roku 1776 doszło do kolejnych erupcji wulkanicznych w Wudalianchi (stożek Laoheishan).

Chiny

LONGGANG - Wulkaniczny obszar Longgang w prowincji Jilin (Chiny) obejmuje grupę 150 stożków żużlowych, z których najmłodszy z holocenu nazywa się Jinlongdingzi (Golden Dragon Peak). Jego erupcja w roku 300 uformowała pokłady bazaltowego pumeksu obecne 25 km na wschód od wulkanu. Na zdjęciu jezioro w wulkanie Sanjiaolongwan.

Korea zagrożona wybuchem wulkanu?

O wulkanie Baitoushan położonym na granicy Chin i Korei Północnej pisałem już na blogu 12 maja 2010 roku, toteż odsyłam do tych informacji. Tymczasem wulkan wykazuje niepokojące oznaki aktywności: wzrasta jego aktywność sejsmiczna, nastąpił wzrost temperatur przy powierzchni oraz od 2002 roku zmiana kształtu gruntu o 10 cm. Władze koreańskie szykują środki zaradcze, które jakoby mają przeciwdziałać ewentualnej erupcji. Na szczycie wulkanu znajduje się kaldera, a w niej przepiękne jezioro zwane 'Jeziorem Niebios'. Ostatnia erupcja Baitoushan miała miejsce w 1903 roku. Do gigantycznej ryolitowej erupcji wulkanu doszło około roku 1000. Miała ona siłę 7 w skali VEI i wyprodukowała 150 km sześciennych pumeksu. Wokόł wulkanu znajdowała się gęsta kolista otoczka pumeksu o promieniu szerokim na przynajmniej 40 km. Była to jedna z największych erupcji w ciągu ostatnich 10 tysięcy lat.

W ostatnich dniach wyrzuciły z siebie chmury popiołu następujące wulkany:

Ulawun (Papua Nowa Gwinea)
Sarychev Peak (Kuryle, Rosja)
Kluczewska Sopka (Kamczatka, Rosja)
Manam (Papua Nowa Gwinea)