Ksudach: Potężna erupcja z 1907 roku

Niestety w przypadku tej erupcji nie udało mi się znaleźć żadnych archiwalnych zdjęć, ale jeszcze będę ich szukał. Póki co garść informacji: 28-29 marca 1907 roku kamczacka kaldera Ksudach eksplodowała. Była to jedna z najpotężniejszych erupcji wulkanicznych w historii kamczackiego wulkanizmu (5 w skali VEI). Kaldera jest oddalona o 160 km od Pietropawłowska Kamczackiego. Erupcja wyrzuciła ogromne ilości popiołu, fragmentów skał i pumeksu. Pył wulkaniczny z erupcji Ksudach wiatr rozniósł poza Kamczatkę. W wyższej warstwie atmosfery popiół został rozniesiony niemal po całym świecie. Wschody i zachody słońca w Europie stały się kolorowe - jasno-czerwone. Zapanowały dłuższe zmierzchy, osłabieniu uległo światło dzienne. W 1908 roku tundra Paratunka była tak mocno pokryta popiołem że stała się bardziej sucha. Alpejskie łąki zniszczył opad popiołu. Tefra opadła nawet w odległości 200 km na północ od kaldery. Wszystkie lasy brzozowe i krzewy w promieniu 10-15 km od miejsca erupcji zostały zniszczone przez furię eksplozji, opad popiołu i toksyczne gazy. Miejscem erupcji był młody stożek Shtyubel, który uległ częściowemu zniszczeniu i uformował się duży podkowiasty krater o średnicy 1.5 km z głębokim jeziorem w środku. Siłę erupcji Ksudach można porównać do silnych wybuchów wulkanów Bezymianny w 1956 roku i Szywiełucz w 1964 roku. Nic mi jednak nie wiadomo o ofiarach śmiertelnych tej erupcji.

50 rocznica powstania wyspy Surtsey

W dniach 12-15 sierpnia 2013 roku w Reykjaviku ma się odbyć sympozjum wulkanologiczne zorganizowane przez Surtsey Research Society. Cofnijmy się o 50 lat... 14 listopada 1963 roku rybacy spostrzegli obłok erupcyjny wyrastający z morza na południe od Heimaey. Erupcja rozpoczęła się kilka dni wcześniej pod wodą na głębokości 130 metrów i będzie trwała z kilkoma okresami krótkiej drzemki do czerwca 1967 roku, kiedy wyspa Surtsey osiągnie wymiary 3 km kwadratowych. Wyspa została nazwana imieniem skandynawskiego boga ognia, kreatora i destruktora Surtra, który zamieszkuje w krainie ognia i płomieni zwanej Muspell. Obejmuje dwa bazaltowe stożki wulkaniczne: Surtur i Surtungur. Niestety Surtsey jest od początku jej powstania erodowana przez morskie fale każdego roku tracąc hektar powierzchni. Zmywana przez fale jest przede wszystkim luźna tefra. Natomiast zastygłe wylewy lawy opierają się erozji. Niemniej do roku 2100 Surtsey może zniknąć w morskich odmętach...

Projekt VolcanElectric Mask

Grupa chińskich projektantów opracowała projekt w postaci ogromnej kopuły, która miałaby za zadanie okryć wulkan jako tarcza chroniąca przed wyrzucanym popiołem i tefrą. Prototyp projektu został opracowany dla aktywnego meksykańskiego wulkanu Popocatepetl oddalonego od Mexico City o 70 km. W odległości od 10 do 30 km od jego krateru mieszka do 500 000 ludzi, zatem Popocatepetl jest w stanie wyrządzić wiele szkód i jednocześnie stanowić źródło odnawialnej energii. Kopuła została opracowana na wzór działania ludzkiego ciała czerpiąc specyficzne wzorce designerskie z układu nerwowego i skóry. Wewnątrz kopuły zwisają 'macki', które mają za zadanie monitorować temperaturę, przewidywać erupcje oraz absorbować dwutlenek węgla przeznaczony do produkcji suchego lodu. Kiedy wulkan byłby spokojny 'macki' miałyby za zadanie generować elektryczność z pary, która tworzy się gdy dochodzi do interakcji deszczówki z lawą. Kiedy erupcja ma nastąpić kopuła zamyka się, aby zatrzymać lawę i opad tefry i tym samym zapobiec dewastacji pobliskich miast. Suchy lód (zestalony dwutlenek węgla) zostałby wydalony, aby chronić 'macki' przed uszkodzeniem i chłodzić lawę. Po zakończeniu erupcji tefra zostanie zebrana przez kopułę i odesłana do przyszłego użytku przemysłowego. Wewnątrz kopuły znajdowałyby się jednostki badawcze, które pozwoliłyby naukowcom przewidywać erupcje wulkanu i ulepszać wytwarzanie energii za pośrednictwem aktywności wulkanicznej i geotermalnej. Brzmi prawie jak science-fiction. Zobaczymy co z tego wyjdzie. Czy projekt okaże się li tylko kolejnym 'szalonym' projektem...

A co słychać u Popocatepetl? Wczoraj CENAPRED naliczył 95 małych i umiarkowanych emisji pary, gazu, czasem popiołu. Niektóre eksplozje wyrzucały rozżarzony materiał na odległość do 500 metrów i wygenerowały chmury erupcyjne sięgające wysokości 1 km.

Więcej tutaj:

http://inhabitat.com/volcano-mask-protects-cities-from-eruptions-and-generates-electricity-from-lava/volcano-skyscraper-2013-evolo-competition-5/?extend=1

Szywiełucz - kamczacki rozrabiaka

Wulkan Szywiełucz bywa zaliczany do grupy wulkanów kluczewskich. W odróżnieniu od pięknych symetrycznych wulkanów Kluczewska Sopka czy Kronocka Sopka Szywiełucz jest brzydki, posępny. Powstał w późnym plejstocenie 65 000 lat temu - stary Szywiełucz rozerwany potężną erupcją wulkaniczną sprzed tysięcy lat wznosi się na wysokość 3283 metry, natomiast młody Szywiełucz w przedziale czasowym od 10 000 lat temu do 1964 roku na przemian rósł i zapadał się przy udziale eksplozywnych erupcji połączonych z ekstruzją lawy i wyrzucaniem tefry. Kolapsy Szywiełucz określone za pomocą tefrochronologii miały miejsce 5700, 3700, 2600, 1600, 1000 i 600 lat temu. Pierwsza udokumentowana historycznie erupcja Szywiełucz w 1854 roku miała siłę 5 w skali VEI i pozostawiła krater o szerokości 1.5 km znajdujący się w większej kalderze. Przez kolejne lata w kraterze formowały się nowe kopuły lawowe. Pomiędzy 1925 a 1930 rokiem uformowała się duża kopuła, pomiędzy 1946 a 1949 kolejna zwana Suelich. Od 1950 roku Szywiełucz ucichł - nie było erupcji, eksplozji, ekstruzji, jedynie fumarole wykazywały aktywność. 24 stycznia 1964 roku trzęsienie ziemi miało miejsce pod wulkanem. W październiku tego roku aktywność sejsmiczna przybrała intensywny charakter. O 7.07 w nocy z 11 na 12 listopada 1964 roku potężny wstrząs targnął wulkanem i rozpoczęła się erupcja Szywiełucz - wpierw od strukturalnego kolapsu i ogromnej lawiny gruzu, a potem od erupcji freatycznej, która wyprodukowała kolumnę bogatego w gips popiołu, wreszcie aktywność pliniańska wulkanu doprowadziła do ejekcji juwenilnej tefry. O 7.47 miały miejsce pumeksowe spływy piroklastyczne. O 8.22 erupcja wulkanu ustała. Kopuła Suelich i inne post-1854 kopuły lawowe oraz wzgórze Arbuzik przestały istnieć. Topografia wierzchołka Szywiełucz uległa zmianie. Lawina gruzu pokryła obszar 98 km kwadratowych z przeciętną głębokością od 3 do 15 metrów, w depresjach nawet na głębokość 150 metrów. Erupcja wyprodukowała 0.8 km sześciennych tefry. Po kilku latach spokoju do 1980 roku Szywiełucz uformował nową kopułę lawową w wewnętrznym kraterze. Erupcja trwała dwa lata, kolejna miała miejsce w 1984 roku. W późnych latach 80-tych i latach 90-tych Szywiełucz był bez przerwy aktywny i stale rósł - do 1995 roku. Od sierpnia 1999 roku Szywiełucz wykazuje niemal nieprzerwaną aktywność erupcyjną - czasem z silniejszymi epizodami erupcyjnymi jak np. w lutym 2005 roku. Oddalone o 50 km od wulkanu małe miasteczko Kliuchi jest zagrożone opadem popiołu. Szywiełucz regularnie produkuje chmury popiołu sięgające wysokości 8 km, a nawet więcej, tym samym stwarzając zagrożenie dla awiacji. Liczne warstwy popiołu z Szywiełucz odnajdywane na rozległych terytoriach stanowią idealne markery w holoceńskich badaniach związanych z datowaniem innych wulkanicznych materiałów, form terenu, materiałów naniesionych przez tsunami czy lawiny, morskich i rzecznych teras oraz wykopalisk archeologicznych. Szywiełucz jest zły do szpiku kości.

Raport o erupcji Nabro w Erytrei

Wreszcie jest! Raport naziemny z ubiegłorocznej erupcji wulkanu Nabro w Erytrei, która rozpoczęła się 12 czerwca 2011 roku po intensywnej aktywności sejsmicznej z 8-kilometrowej trachitowej kaldery. To była pierwsza erupcja Nabro w czasach historycznych i jak dla mnie najbardziej ekscytująca ze wszystkich erupcji wulkanicznych 2011 roku - głównie ze względu na brak informacji i zdjęć naziemnych. Pomiary satelitarne wykazały, iż erupcja wulkanu Nabro wyrzuciła do atmosfery największe ilości ditlenku siarki SO2 od czasu erupcji Pinatubo w 1991 roku (6 w skali VEI). Naukowcy, którym przewodził profesor Clive Oppenheimer z Uniwersytetu Cambridge (autor "Eruptions that Shook the World") przeprowadzili badania na miejscu w dniach 8-15 października 2011 roku pobierając próbki lawy i tefry. Największy wylew lawy z Nabro o kompozycji trachybazaltowej i bazaltowo-trachyandezytowej rozciągał się na odległość 17.5 km. Południowo-zachodni sektor wulkanu otrzymał opad tefry i bomb wulkanicznych. Ciemna scoria przysypała drzewka akacji w pobliżu Sireru na głębokość 2.5-3 metrów. Po erupcji (czerwiec/lipiec 2011 roku) w czasie badania naziemnego wylewy lawy ulegały odgazowaniu. Na krawędzi kaldery Nabro pojawiły się aktywne fumarole i mofety. Nabro może jeszcze się obudzić, czego nie wykluczają w podsumowaniu twórcy raportu.

Zdjęcia by Cambridge Volcanology Group (Clive Oppenheimer).

Raport w całości: http://www.geog.cam.ac.uk/research/projects/nabro/

Nowy tygodniowy raport GVP wspomina m.in. w maju 2012 roku o aktywności erupcyjnej wulkanów Pago (Papua Nowa Gwinea, chmura gazu i popiołu sięga wysokości 13.7 km), Dukono (Halmahera, Indonezja, w dniach 8-9 maja chmury popiołu sięgają wysokości 3 km) i Batu Tara (Indonezja, 2-4 maja chmury popiołu sięgają wysokości 2.4 km).

Chile

ARENALES - Osamotniony stratowulkan Arenales znajduje się 140 km na południe południowy zachód od wulkanu Hudson i 195 km na północ od wulkanu Lautaro. Odkryto go w roku 1963 w trakcie ekspedycji Erica Shiptona. Arenales mierzy 3437 metrów. Data erupcji: 1979.

Chile

MONTE BURNEY - Stratowulkan Monte Burney (1758 m) w chilijskim regionie Patagonii jest pokryty lodem i mocno zerodowany. Boczne otwory erupcyjne wyprodukowały wylewy andezytowo-dacytowej lawy oraz materiał piroklastyczny. W holocenie odnotowano dwie silne erupcje pliniańskie Monte Burney obejmujące szeroki opad tefry. Jedyna erupcja wulkanu w czasach historycznych miała miejsce w 1910 roku.

Salwador

COATEPEQUE - Kaldera Coatepeque zlokalizowana 50 km na zachód od San Salvador powstała na skutek zapadnięcia się grupy stratowulkanów na wschód od wulkanu Santa Ana. Jej wymiary: 7 x 10 km, wschodnią część kaldery wypełnia jezioro o średnicy 5 km i głębokości 110 metrów. Kalderę uformowała seria eksplozywnych ryolitowych erupcji w przedziale czasowym pomiędzy 72 000 a 51 000 lat temu. Post-kalderowe erupcje uformowały bazaltowe stożki żużlowe i wylewy lawy oraz obejmowały ekstruzję sześciu ryodacytowych kopuł lawowych, z których najmłodsza Cerro Pacho wybuchła ostatni raz 10 000 lat temu. Zalesiona Isla de Cabra na jeziorze to najwyższa z tych kopuł lawowych. Daty erupcji nieznane. W trakcie swoich erupcji kaldera Coatepeque wyprodukowała 24 km sześcienne tefry.

Azory

GRACIOSA - Południowo-wschodni kraniec najbardziej na północ wysuniętej wyspy centralnych Azorów Graciosa zawiera kalderę o wymiarach 0.9 x 1.6 km z aktywnymi fumarolami. Jej krawędź o wysokości 402 metrów to najwyższy punkt wysepki o wymiarach 4 x 8 km. Erupcje Graciosa miały miejsce w kalderze i produkowały wylewy lawy, lahary, spływy piroklastyczne i opady tefry. Aktywne fumarole mieszczą się w jaskini w kalderze. Ostatnia erupcja ze stożka Pico Tomao na północny zachód od kaldery wyprodukowała wylew lawy docierający do wschodniego wybrzeża w pobliżu wioski Praia.

Kamczatka

TOLMACHEV DOL - Tolmachev Dol to wulkaniczny płaskowyż na zachód od jeziora Tolmachev i na północny wschód od wulkanu Opala. Obejmuje on liczne stożki żużlowe i wylewy lawy po obu stronach jeziora Tolmachev. Plejstoceński stratowulkan Tolmachev o wysokości 1415 metrów znajduje się na południowo-wschodniej stronie jeziora. Do silnej erupcji eksplozywnej ryolitowej tefry doszło 4600 lat temu z krateru Chasa w północnej części płaskowyżu, natomiast ostatnia erupcja miała miejsce 1600 lat temu ze stożka żużlowego w północno-zachodniej części Tolmachev Dol. Na zdjęciu Tolmachev Dol - w tle stożkowy wulkan Opala.

Japonia

HIJIORI - Kaldera zapadliskowa Hijiori (516 m) o szerokości 2.5 km jest zlokalizowana na północny wschód od masywnego plejstoceńskiego wulkanu Gassan. Uformowała ją potężna erupcja około 10 300 lat temu, której towarzyszyły opad tefry, dacytowe spływy piroklastyczne oraz ekstruzja kopuły lawowej. Na wschodniej krawędzi kaldery znajdują się gorące źródła i fumarole. W prefekturze Yamagata, gdzie znajduje się kaldera niemal każda gmina posiada swoje gorące źródła.

Japonia

AKAN - Kaldera o wymiarach 24 x 13 km otoczona przez 4 post-kalderowe stratowulkany (Oakan, Meakan, Furebetsu i Fuppushi), z których stożkowy wulkan Oakan był aktywny w holocenie. Krater wulkanu Meakan o szerokości 1 km zwany Nakamachineshiri został uformowany w trakcie erupcji 13 500 lat temu. Z wszystkich wulkanów kompleksu Akan jedynie grupa wulkaniczna Meakan była aktywna w czasach historycznych wybuchając freatycznie począwszy od XIX wieku. Na Meakan składa się 9 nakładających się na siebie stożków. Krater Ponmachineshiri posiada aktywne fumarole. Największa erupcja wulkaniczna miała miejsce w 1956 roku - wyemitowała 70 000 metrów sześciennych tefry. Do małych erupcji wulkanu doszło w dniach 21 listopada 1996 roku, 9 listopada 1998 roku i 21 marca 2006 roku. 28 listopada 2008 roku chmura erupcyjna z krateru Ponmachineshiri sięgnęła wysokości 2 km.

Daty erupcji: 1800, 1808?, 1927?, 1951?-52, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1962, 1964, 1965, 1966, 1996, 1998, 2006, 2008.

Peru

TICSANI - W mediach trąbią o tragicznej śmierci pary polskich kajakarzy Jarosława Frąckiewicza i Celiny Mróz zamordowanych w Peru przez lokalnych mieszkańców, a ja opisuje kolejny peruwiański wulkan. Ticsani to kompleks dacytowych kopuł lawowych o wysokości 5408 metrów. Wulkan jest pozbawiony lodowców. Jego erupcje były eksplozywne, ostatnia miała miejsce w roku 1800 plus minus 200 lat. Wulkan jest aktywny fumarolicznie, a tefra z katastrofalnej erupcji wulkanu Huaynaputina w roku 1600 pokrywa go warstwami.

Alaska

CHURCHILL - 25 km na zachód od granicy z Kanadą znajduje się stratowulkan Churchill o wysokości 5005 metrów. To czwarty najwyższy wulkan Stanów Zjednoczonych. Jego wierzchołek jest przez cały rok pokryty śniegiem i lodem oraz zawiera kalderę o wymiarach 2.7 x 4.2 km. Churchill uznawany jest za wulkan uśpiony i potencjalnie niebezpieczny. W ciągu ostatnich 2000 lat targnęły nim dwie potężne erupcje, których produktem jest White River Ash pokrywający obszar 540 000 km kwadratowych. Były to największe erupcje wulkaniczne w Ameryce Północnej w ciągu ostatnich 2000 lat. W trakcie erupcji Mount Churchill w roku 60 tefra opadła na północno-zachodni Yukon oraz wschodnią Alaskę. Erupcja w roku 700 wyprodukowała 15-30 km sześciennych tefry.

Erupcje Churchill w latach 60 plus minus 200 lat, 700 plus minus 100 lat.

Japonia

KUCHINOERABUJIMA - Wyspa Kuchinoerabujima w północnym archipelagu Riuku (130 km na północ od miasta Kagoshima) o wymiarach 12 x 4 km posiada trzy stratowulkany Furudake (657 m), Shindake (640 m) oraz Sankakutenyama. Populacja wyspy liczy około 140 mieszkańców, wioski leżą w pobliżu Shindake i były zagrożone przez erupcje wulkanu. Od 1840 roku mają miejsce częste erupcje eksplozywne stratowulkanu Shintake, najsilniejsza w grudniu 1933 roku. 2 kwietnia 1976 roku erupcja wulkanu wyprodukowała kolumnę popiołu sięgającą wysokości 3 km. Tefra opadła na wioskę oddaloną od Shintake o 3 km. Erupcja trwała do 3 czerwca 1976 roku. 28 września 1980 roku - półgodzinna erupcja Shintake, która uformowała szczelinę o szerokości 6 metrów i długości 750 metrów. W latach 1999 i 2008 roku odnotowano wzrost sejsmiczności i aktywności fumarolicznej wulkanu.

27 kwietnia 2009 roku amerykański profesor i poeta Craig Arnold wybrał się pieszo na wulkan i zaginął bez śladu. Prawdopodobnie spadł z klifu. Jego ciała nigdy nie odnaleziono.

Daty erupcji: 4300 p.n.e, 1840, 1841, 1906-07, 1914, 1931, 1932?, 1933-34, 1945, 1966, 1968-69, 1972, 1973, 1974, 1976, 1980, 2014, 2015.

Kanada

MEAGER - 150 km na północ od Vancouver znajduje się wulkan złożony Meager o wysokości 2645 metrów składający się z kopuł lawowych i wypływów lawy. Erupcja Meager w roku 352 p.n.e była potężna (skala VEI = 5). Rozpoczęła się od fazy pliniańskiej produkującej opad pumeksu i pokłady ignimbrytu, a potem przeszła w fazę mniej eksplozywną z opadem popiołu do doliny rzeki Lillooet. Tefra z erupcji została odnaleziona w Alberta, 530 km od wulkanu, a kolumna popiołu sięgała wysokości 20 km. Pojawiły się spływy piroklastyczne i lahary. Formacja Pebble Creek została uformowana na skutek owej erupcji. Z uwagi na aktywność hydrotermalną Mount Meager jest uznawany za wulkan drzemiący.

Islandia

HEKLA - Pierwsi Islandczycy nazwali stratowulkan Hekla (1491 m) 'Wrotami Piekieł'. Oddalony 110 km na wschód od Reykjaviku wulkan jest najbardziej aktywnym wulkanem Islandii i jednym z najbardziej znanych wulkanów na świecie. Wulkan jest skonstruowany na 5 kilometrowym systemie szczelin. Okresy spokoju: od 10 do 102 lat. Komora magmowa Hekli znajduje się na głębokości 5-9 km. Gdy Hekla drzemie jest niemal kompletnie asejsmiczna. Wstrząsy sejsmiczne mają miejsce dopiero na 30-80 minut przed eksplozywną erupcją i trwają wraz z nią. Od 1970 roku Hekla wybucha co 10 lat.

Ważniejsze erupcje:

1104 - dewastacja zasiedlonej doliny Thjorsaldalur. Kolumna erupcyjna sięgnęła wysokości aż 36 km. Erupcja wyprodukowała 2.5 km sześciennych tefry. Brak wylewów lawy.

1300-01 - erupcja trwała cały rok i była to druga największa erupcja tefry w historii Islandii. Zaczęła się 11 lipca.

1510 - Hekla wyrzuca odłamki skał na odległość 40 km zabijając jednego człowieka.

1693 - w trakcie erupcji Hekli produkcja 60 000 metrów sześciennych tefry na sekundę. Czas trwania erupcji siedem miesięcy. Popiół dotarł do Norwegii.

5 kwietnia 1766 roku - potężna erupcja lawowa Hekli. Lawa zabija zwierzęta i dewastuje okolice.

2 września 1845 roku - Częstotliwość produkcji tefry: 20 000 metrów sześciennych na sekundę. Jeden z potoków lawy osiągnął długość 35 km, szerokość 1.61 km i głębokość 12 do 15 metrów. Brak strat wśród ludzi, ginie bydło po zjedzeniu pokrytych popiołem traw. Stopiony lód i śnieg spowodował wezbranie rzek i powodzie.

29 marca 1947 roku - 6.51 rano - silne trzęsienie ziemi poprzedza wybuch Hekli. Otwiera się 5-kilometrowa szczelina. O 7 chmura popiołu sięga wysokości 27 km. Popiół z Hekli dociera górnymi warstwami troposfery do Finlandii i zaczyna tam opadać 40 godzin po rozpoczęciu erupcji. 30 marca - osłabienie erupcji. 3 maja eksplozywna aktywność kraterów Hekli zamienia się w trwającą dwa miesiące emisję czarnego popiołu. Wylew lawy z południowo-zachodniego krańca szczeliny trwa do 25 kwietnia 1948 roku.

5 maja 1970 roku - erupcja Hekli zaczyna się o 21.23 lokalnego czasu, ma charakter boczny, szczelinowy. Na wysokości 800 metrów otwierają się dwa kratery, trzeci na wysokości 780 metrów - to z niego o 22.30 fontanna lawy sięga wysokości 1 km. Zawartość fluoru w popiele powoduje śmierć 7000 owiec w okolicy. W pierwszych 10 godzinach erupcji lawa z Hekli pokrywa 7.5 km kwadratowych obszaru.

17 sierpnia 1980 roku - Przed erupcją Hekli obozowicze w odległości 10 km od wulkanu wyczuwają odór siarki, a ptaki są niespokojne. O 13.30 lokalnego czasu zaczyna się szczelinowa erupcja wulkanu, do godziny 14 kolumna erupcyjna sięga wysokości 15 km. 20 sierpnia koniec erupcji. Erupcja kompletnie bez ostrzeżenia - brak wstrząsów sejsmicznych.

17 stycznia 1991 roku - 17 po południu, erupcja boczna, szczelinowa wulkanu. Kolumna erupcyjna w ciągu 10 minut sięga wysokości 11.5 km. W pierwszych godzinach erupcji fontanny lawy tryskają na wysokość 300 metrów. Efuzja lawy najsilniejsza w ciągu pierwszych 11 godzin erupcji. Wylewy lawy pokryły obszar 23 km kwadratowych. Koniec erupcji 23 lutego 1991 roku.

26 luty 2000 roku - erupcja Hekli trwa 12 dni, otwiera się szczelina o długości 6.6 km. W ciągu 32 minut chmura erupcyjna sięga wysokości 12 km. Ze zboczy wulkanu schodzą małe spływy piroklastyczne. Spokojna faza efuzywna kończy erupcyjny spektakl.

Minęło 10 lat. Czyżby nadszedł czas na kolejny wybuch Hekli?

Erupcje Hekli w latach 874, 1104, 1158, 1206, 1222, 1300-01, 1389-90, 1510, 1554, 1597, 1636-37, 1693, 1725, 1766-68, 1845-46, 1878, 1913, 1947-48, 1970, 1980-81, 1991, 2000.

Meksyk

BARCENA - Na niezamieszkanej wyspie Benedicto w archipelagu wysp Revillagigedo znajduje się stożek wulkaniczny Barcena o wysokości 332 metry formujący krater. Ów krater mieści się pomiędzy pozostałościami dwóch starszych kraterów Herrera (pośrodku wyspy) i Monticulo Cinertico (południowy zachód).

Narodziny wulkanu Barcena - sierpień 1952 roku

Narodziny wulkanu Barcena zostały zaobserwowane przez załogę klipra "MV Challenger" 1 sierpnia 1952 roku o 7.45 lokalnego czasu. Najpierw doszło od emisji białego obłoku, kilka minut później szaro-ciemna kolumna popiołu została wyrzucona w powietrze. Bomby wulkaniczne trafiały do morza na południowy zachód od Monticulo Cinercito. Chmura erupcyjna sięgnęła wysokości 10 000 stóp. Erupcja uformowała stożek tefry Barcena, który 12 sierpnia dochodził do wysokości ponad 300 metrów. Kolejna seria erupcji rozpoczęła się 1 listopada 1952 roku. We wrześniu w kraterze uformowała się kopuła. Do 15 listopada lawa do połowy wypełniła szeroki na 1200 stóp i głęboki na 700 stóp krater Barcena. 8 grudnia z podstawy stożka zaczęła wypływać lawa do morza, co trwało do 24 lutego 1953 roku. Do 9 marca aktywność nowo narodzonego wulkanu ograniczyła się do aktywnych fumarol. Od późnego 1953 roku Barcena jest uśpiony. Erupcja Barcena zniszczyła czasowo florę i faunę na wyspie.

Libia

WAU-EN-NAMUS - Wau-en-Namus na Saharze (zachodnio-środkowa Libia) składa się z szerokiej na 4 km i głębokiej na 100 metrów kaldery, w której znajduje się stożek scorii Wau-en-Namus (547 m). Wokół kaldery rozciąga się 10-20 kilometrowa warstwa czarnej bazaltowej tefry kontrastująca z piaskiem Sahary. Trzy niewielkie słone jeziora o zmiennych barwach znajdują się w pobliżu stożka. Nazwa wulkanu: "Oaza Moskitów". Jego wybuchy w ciągu ostatnich kilku tysięcy lat.