Pauza w erupcji lawowej wulkanu Kilauea?

Naukowcy z HVO potwierdzają że w ostatnich dniach erupcja Leilani Estates wulkanu tarczowego Kilauea znacznie osłabła. Nastąpił spadek deformacji kaldery centralnej Kilauea oraz emisji lawy ze szczeliny erupcyjnej nr. 8. Także aktywność sejsmiczna się zmniejszyła. Czy to jednak definitywny koniec aktywności erupcyjnej? Mam wątpliwości. W ubiegłym tygodniu zarejestrowano wzrost emisji gazów ze stożka Pu‘u ‘O‘o. Nadto zdarza się że erupcje wulkaniczne pauzują, by po pewnym czasie rozpocząć się znowu. Przykładowo w trakcie erupcji w 1955 roku pauzy w aktywności erupcyjnej były dwie (trwały odpowiednio przez 5 i 16 dni). Erupcja Leilani Estates trwa nadal, choć jezioro lawy w stożku szczeliny nr 8 częściowo zastygło, podobnie jak wylew lawy z ósemki. Lawa docierająca do oceanu w Ahalanui Beach Park nadal jest aktywna.

Dla przypomnienia erupcja lawowa Pu’uO’o trwała 35 lat (1983-2018), a Mauna Ulu 5 lat (1969-74). Na zdj. Scotta Wilsona zastygła rzeka lawy z ósemki w dniu 6 sierpnia 2018 roku.

Z powodu ciągłych deszczy z wulkanu Fuego w Gwatemali schodzą lahary - wąwozami (barrancas) Ceniza, Las Lajas i Seca. Przenoszą drzewa, bloki skalne i gorące materiały piroklastyczne. Nie wolno zbliżać się do tych wąwozów oraz tamtejszych rzek.

Siódma rocznica erupcji wulkanu Okmok

12 lipca 2008 roku rozpoczęła się silna erupcja wulkaniczna w aleuckiej kalderze Okmok (4 w skali VEI). Wpierw miał miejsce wzrost sejsmiczności, a co za tym idzie krótkotrwała sekwencja roju sejsmicznego. Pierwsze eksplozje rozerwały część stożka D znajdującego się w środkowo-wschodnim sektorze kaldery o szerokości 10 km. W ciągu kilku godzin najintensywniejszej fazy erupcji kolumna erupcyjna sięgnęła wysokości 16 km. W ciągu następnych 5 tygodni w kalderze będzie miała miejsce intensywna akumulacja tefry, uformowany zostanie stożek tefry o wysokości 200 metrów. 23 lipca farmer dostrzega schodzące z Okmok lahary. 2 i 3 sierpnia 2008 roku wraz ze wzrostem amplitudy drgań kolumna erupcyjna nad kalderą Okmok nabiera siły i wysokości. W pierwszych tygodniach sierpnia erupcja słabnie, a emisje popiołu kończą się 19 sierpnia 2008 roku. Pochodzą one z pojedynczego otworu erupcyjnego w stożku tefry. Początkowa faza erupcji Okmok miała jednak miejsce z grupy otworów erupcyjnych formujących linię o długości 2 km w kalderze. Eksplozje i zapadnięcie się kraterów na zachód od stożka D uformowały depresję, którą obecnie wypełnia jezioro o średnicy 0.6 km kwadratowych. To był jednak nie koniec aleuckich niespodzianek, gdyż 7 sierpnia 2008 roku doszło do gwałtownej erupcji wulkanicznej na wyspie Kasatochi, która całkowicie zaskoczyła wulkanologów.

EDIT: W ciągu ostatnich dni zintensyfikowała się aktywność erupcyjna meksykańskiego wulkanu Colima. Z powodu ciągłego opadu popiołu ewakuowano mieszkańców wiosek La Yerbabuena, La Becerrera, Barranca del Agua i Rancho el Jabali. Zamknięto także lotnisko Miguel de la Madrid Hurtado. Z wulkanu schodzą wylewy lawy, rozżarzone lawiny i spływy piroklastyczne, a kolumny popiołu sięgają wysokości 7 km. Łączna liczba ewakuowanych sięga 670 ludzi.

Wulkan Nevado del Ruiz w Kolumbii o godzinie 9.08 lokalnego czasu wyemitował obłok popiołu o wysokości 1.9 km. Odnotowano opad popiołu w społecznościach Chinchina, Villamaria, Manizales i Pereira. Potem wulkan emitował obłoki pary.

Stulecie wielkiej erupcji wulkanu Lassen Peak

22 maja 2015 roku minie stulecie tzw. wielkiej erupcji wulkanu (kopuły lawowej) Lassen Peak. Warto o tej erupcji pamiętać, gdyż znajduje się ona nieco w cieniu silniejszej erupcji Mount Saint Helens, która miała miejsce 18 maja 1980 roku. Od 1900 roku jedynie dwa wulkany wybuchły w Górach Kaskadowych: St. Helens i Lassen Peak. Przez blisko rok pomiędzy majem 1914 a majem 1915 wulkanem Lassen Peak targały niewielkie eksplozje freatyczne bez wylewu lawy. 14 maja 1915 roku ludzie przebywający w odległości 32 km od wulkanu dostrzegli iż jego wierzchołek się żarzy. Przyczyną był niewielki jęzor lawy wychodzący z centralnego krateru Lassen Peak. Przez 6 dni lawa wypełniała krater Lassen Peak, a 19 maja przelała się przez jego krawędź. Eksplozja targnęła wulkanem. Wskutek wymieszania się śniegu i wulkanicznego materiału powstała lawina będąca 'skrzyżowaniem' laharu i spływu piroklastycznego - zrównała ona z ziemią obszar na zboczach i u podnóża wulkanu, który nazwano Devastated Area. Ów spływ piroklastyczny przemienił się w lahar, gdy dotarł do strumienia Hat Creek. Przemierzył odległość 15 km i się zatrzymał niszcząc po drodze 6 niezamieszkanych rancz. Niósł za sobą bloki skalne, przy czym niektóre z nich ważyły 100 ton. Nowa dacytowa lawa wypełniała krater Lassen Peak do południa 22 maja 1915 roku. Ciśnienie pod dacytową kopułą stało się nie do wytrzymania i wówczas Lassen Peak eksplodował. W ciągu 30 minut chmura erupcyjna sięgnęła wysokości 10-12 km i była widoczna z Sacramento oddalonego od wulkanu o 200 km na południe i Eureka 230 km na zachód. Popiół opadł w Winnemucca w Nevadzie, 300 km na wschód. Powstał spływ piroklastyczny/lahar, który zszedł z północno-wschodniego stoku wulkanu i przemierzył Hat Creek odległość 5 km. I to był koniec. Później nie pojawiła się już lawa, wulkanem do 1917 roku targały sporadyczne eksplozje freatyczne, a obłoki pary unosiły się nad Lassen Peak do 1921 roku. Od tego roku cisza. Wulkan jednak tylko śpi czego dowodem są gorące źródła, muliste baseny i fumarole.

20 maja 2015 roku uaktywnił się indonezyjski wulkan Lokon-Empung. Obłok erupcyjny sięgnął wysokości 1.5 km. To pierwsza erupcja Lokon-Empung z krateru Tompaluan od września 2014 roku.

Na zdjęciach wielka erupcja Lassen Peak 22 maja 1915 roku, obszar Devastated Area u podnóża wulkanu, Lassen Peak i jezioro Helen oraz krater kopuły lawowej Lassen Peak.

Erupcja wulkanu Zhupanovsky

6 czerwca 2014 roku miała miejsce umiarkowana eksplozywna erupcja wulkanu Zhupanovsky (Żupanowski) na Kamczatce. Obłok popiołu sięgnął wysokości 6 km. Erupcja Zhupanovsky póki co nie została potwierdzona przez naziemnych obserwatorów, więc może to być fałszywy raport. Niemniej na masyw wulkaniczny Zhupanovsky składają się cztery nakładające się na siebie stratowulkany, z czego trzy pochodzą z plejstocenu (i są wygasłe), czwarty holoceński stożek wykazuje aktywność erupcyjną. Do ostatniej erupcji Zhupanovsky doszło 24 listopada 2013 roku.

EDIT: Erupcja jednak miała miejsce czego dowodem górne zdjęcie autorstwa Dimitry Melnikova.

Z wulkanu Santiaguito schodzą olbrzymie spływy błota, czyli lahary. Przyczyną jest uderzenie tropikalnego sztormu Boris, a co za tym idzie gwałtowne ulewy. Lahary są gorące na skutek wymieszania się gorącego materiału z wulkanu (pochodzącego z kolapsu części kopuły lawowej Caliente z 9 maja) z chłodniejszą wodą rzeki Nima I. Ewakuowano obsługę Santiaguito Volcano Observatory. Swoją drogą natrafiłem na bardzo oszczędną relację z wyprawy na wybuchający Santiaguito na blogu pary młodych podróżników:

http://klaudiaijakub.blogspot.com/2014/05/gwatemala-xela.html

Na zdjęciach lahar z Santiaguito w dniu 29 maja 2014 roku oraz parujący krater wulkanu Zhupanovsky w listopadzie 2013. 

Intensyfikacja erupcji wulkanu Pavlof

Nastąpiła wyraźna intensyfikacja erupcji alaskańskiego wulkanu Pavlof. Chmura gazu i pary z domieszką popiołu rozciąga się 80 km na wschód od wulkanu. Erupcja ma charakter lawowy (efuzywny). Lawa w trakcie interakcji ze śniegiem i lodem generuje eksplozje i spływy piroklastyczne, a co za tym idzie szary pióropusz popiołu, który sięga wysokości  6 km.

EDIT: Obecnie aktywność erupcyjna wulkanu Pavlof jest zredukowana. Fontanny lawy sięgają wysokości 200 metrów, tempo efuzji lawy maleje, w ciągu minionych 12 godzin zmalał także poziom sejsmicznych drgań. 

Ze zboczy wulkanu Santa Maria/ Santiaguito w Gwatemali na skutek obfitych opadów deszczu schodzą lahary, które mkną rzekami Nimá I i San Isidro.

Indonezyjski wulkan Sangeang Api - umiarkowane emisje popiołu. Chmura popiołu nad wulkanem sięga wysokości 3 km i rozciąga się na odległość ponad 100 km na zachód.  

Najnowsze zdjęcia satelitarne wskazują na żarzenie się kraterów wulkanów Mawson Peak (Wyspa Heard, Australia) i Tofua (Tonga). 

Kolejna erupcja freatyczna wulkanu Poas w 2014 roku

Miała ona miejsce po południu 25 lutego 2014 roku i pokryła kamerę mułem. Eksplozje freatyczne na wulkanie Poas mają miejsce relatywnie często. Są one jednak niebezpieczne, więc jeśli ktoś akurat wtedy znajduje się na kraterze wulkanu może szybko stracić życie. Woda wsiąka w pory krateru i się podgrzewa do stanu wrzenia szybko eksplodując i generując kolumnę pary.

I jeszcze słówko o erupcji Kelud z 14 lutego 2014 roku. Kopuła lawowa powstała w trakcie aktywności wulkanu w 2007 roku została zniszczona - na jej miejscu pojawił się parujący krater. Kelud podlega teraz biernemu odgazowaniu, co potrwa przez jakiś czas... zatem ryzyko kolejnej silnej erupcji jest oddalone w czasie... dopóki nie zacznie się formować nowa kopuła lawowa. Realne zagrożenie mogą natomiast stanowić spowodowane przez opady deszczu lahary.

Galeria Oysteina Lunda Andersena z miejsca erupcji (22 luty 2014 roku):

http://www.oysteinlundandersen.com/Volcanoes/Kelud/Kelud-Volcano-Indonesia-February-2014.html

Na zdjęciach erupcja freatyczna Poas z 25 lutego 2014 roku i satelitarne zdjęcie Gunung Kelud po erupcji z 14 lutego.

UPDATE: 26 lutego o godzinie 16.15 lokalnego czasu miała miejsce erupcja popiołu wulkanu Marapi. która spowodowała jego opad w promieniu 3 km od wulkanu. Od stycznia 2014 roku naliczono 57 bardzo małych erupcji sumatrzańskiego Gunung Marapi.

Raport MVO o Soufriere Hills

Lubię czasem zaglądać na karaibską wyspę Montserrat i czytać raporty o niebezpiecznym wulkanie Soufriere Hills i o stopniu jego aktywności. Według Montserrat Volcano Observatory:

1-8 luty 2013 roku - niska aktywność wulkanu Soufriere Hills, ale od 3 do 6 lutego delikatne jej podwyższenie za sprawą wulkaniczno-tektonicznych trzęsień ziemi, wzrostu emisji gazu oraz prawdopodobnie małej emisji popiołu. Minęły dwa lata od czasu gdy 11 lutego 2010 roku zakończyła się ekstruzja kopuły lawowej Soufriere Hills. Sieć sejsmiczna wykryła jedną lawinę gruzu i 25 wulkaniczno-tektonicznych trzęsień ziemi w czterech rojach. Pomiar emisji dwutlenku siarki z dnia 6 lutego wskazywał na 2381 ton/dziennie. Kamera podczerwieni zaobserwowała 4 lutego wzrost temperatury kilku fumarol w bliźnie zapadliskowej - koło największej z nich 5 lutego wykryto  świeże ślady opadu popiołu. Wulkan Soufriere Hills jest nadal niebezpieczny - spływy piroklastyczne mogą z niego zejść z każdej strony bez ostrzeżenia, a opady deszczu mogą powodować lahary. Nie ma dostępu do ruin zniszczonej przez wulkan stolicy Plymouth, ani do Strefy V.

Na zdjęciach niszczejące Plymouth oraz kopuła lawowa wulkanu Soufriere Hills.

Dla wielbicieli kina i literatury wywiad z Rafałem Donicą, autorem książki "Frankenstein: 100 lat w kinie". Gotycka powieść grozy "Frankenstein" była pisana przez Mary Shelley w 1816 roku, czyli w trakcie 'Roku bez lata' spowodowanego kolosalną erupcją wulkanu Tambora na wyspie Sumbawa rok wcześniej.

http://bartkrawczyk.natemat.pl/50451,oko-w-oko-z-frankensteinem-wywiad

Pomarańczowy alarm dla Nevado del Ruiz

Kolumbijski wulkan Nevado del Ruiz oraz przyległe doń tereny zostały objęte pomarańczowym alarmem. W przypadku jego erupcji może dojść do utworzenia laharów (spływów błota). Wulkan ciągle jest w stanie wzmożonej aktywności sejsmicznej i produkuje kolumnę gazu i pary sięgającą wysokości 1.5 km. Wokół wulkanu czuć odór zgniłych jaj. 430 000 mieszkańców dolin rzek Río Chinchina, Manizales oraz czterech innych już zostało ostrzeżonych przed możliwością powstania laharów i powodzi. Nevado del Ruiz to bardzo niebezpieczny wulkan. I tak:

1) 1595 rok - lahar z wulkanu zabił 636 ludzi w dolinach rzek Guali i Lagunillas.
2) 1845 rok - lahar z wulkanu zabija 1000 osób w górnej dolinie rzeki Lagunillas docierając na odległość 70 km. Miasteczko Armero zostaje wybudowane na jego krawędzi.
3) 13 listopada 1985 roku - 23 000 ludzi ginie w miasteczku Armero (40 km od wulkanu), które pokrywa lahar. Niewielka erupcja wulkanu przyczynia się do niewyobrażalnej tragedii, co zostało znakomicie uwidocznione na licznych zdjęciach. Twarzą tej katastrofy po dziś dzień pozostaje 13-letnia ofiara Omayra Sanchez.

5 paroksyzm Etny/ Groźba erupcji wulkanu Nevado del Ruiz

W nocy z 31 marca na 1 kwietnia 2012 roku doszło do piątego (dwudziestego trzeciego od 2011 roku) paroksyzmu erupcyjnego Etny. Sygnały sejsmiczne i aktywność strombolijska Nowego Południowo-Wschodniego Krateru stanowiły jego przedsmak. Znowu fotokopia poprzedniego: wysokie fontanny lawy o trzeciej w nocy plus wylew lawy w kierunku depresji Valle del Bove. Za 2 tygodnie (około 15 kwietnia) zapewne szósty paroksyzm i to nie jest wcale Prima Aprilis. Zdjęcie by Boris Behncke.

INGEOMINAS objął wulkan Nevado del Ruiz pomarańczowym (II) stopniem alarmu. W ciągu ostatnich tygodni kolumbijski wulkan był aktywny sejsmicznie, łamały się skały na jego wierzchołku, trwała emisja dwutlenku siarki. W przypadku erupcji Nevado del Ruiz popiół oraz inny materiał wulkaniczny w kontakcie ze śniegiem może doprowadzić do powstania niebezpiecznych potoków błota (lahary). Powtórka z Armero? Zobaczymy...

Z wizytą na Montserrat

Lubię zaglądać na Montserrat Volcanic Observatory i czytać co jakiś czas raporty o aktywności niebezpiecznego wulkanu Soufriere Hills, który zamienił stolicę Montserrat (Plymouth) w cmentarzysko mułu i gnijących budynków. W dniach od 10 do 17 lutego 2012 roku sieć sejsmiczna odnotowała na Soufriere Hills jedną lawinę gruzu oraz dziewięć wstrząsów wulkaniczno- tektonicznych. Pomiary emisji dwutlenku siarki w tych dniach: przeciętnie 340 ton w ciągu dnia (max. 710, min. 157) Lahary i spływy piroklastyczne, które doprowadziły ongiś kwitnące miasto do zagłady mogą wystąpić bez ostrzeżenia w każdej chwili. Obowiązuje drugi poziom zagrożenia. Strefa C w Plymouth otwarta od 8 do 16.

Przy okazji kilka fotek niewulkanicznych, które zatytułowałem "Dziecięce zabawy z ogniem". Enjoy!

Nasilenie erupcji wulkanu Tungurahua

Mierzący 5023 metry czynny wulkan Tungurahua nasilił wczoraj rano (4 lutego 2012 roku) swoją aktywność erupcyjną. O 5.50 lokalnego czasu wulkan wybuchł gwałtownie produkując chmurę erupcyjną sięgającą wysokości 7-8 km. Eksplozja trwała 5 minut, a popiół opadł na Baños, Juive, Runtún, Pillate, San Juan i Cotaló. Ze zboczy wulkanu zeszły trzy małe spływy piroklastyczne. Tungurahua znajduje się w odległości 135 km od stolicy Ekwadoru, Quito. Erupcje wulkanu w lipcu 1999 roku i sierpniu 2006 roku uśmierciły sześcioro ludzi. Tungurahua wykazuje przejawy aktywności od 27 listopada 2011 roku. Przygotowywane są plany ewakuacji dla społeczności Cusúa, Bilbao i Penipe na północnych i zachodnich stokach wulkanu.

Fuego, Santa Maria, Nyamuragira i Tungurahua

Dwa wulkany w Gwatemali (Fuego i Santa Maria) wykazują aktywność erupcyjną, co akurat nie dziwi, bo są one najaktywniejszymi wulkanami z tego kraju. Eksplozje targnęły Fuego w dniach 11-13 stycznia i 16 stycznia produkując obłoki popiołu sięgające wysokości 300-1000 metrów. Eksplozjom towarzyszyły fale uderzeniowe, głośne hałasy i trzeszczenie szyb i dachów w pobliskich wioskach. Ze zboczy Fuego zeszły lawiny gruzu.
Wulkan Santa Maria odpowiedzialny za ogromną erupcję wulkaniczną w 1902 roku (6 w skali VEI) - jego aktywność przejawia się wzrostem kopuły lawowej Santiaguito, sporadycznymi eksplozjami tworzącymi chmury popiołu sięgające wysokości 300-800 metrów ponad kopułę oraz wylewem lawy na jej południowo-wschodnim zboczu.

W pobliżu wybuchającego wulkanu Nyamuragira znajdują się naukowcy z Afar Consortium Project. Na szczelinie erupcyjnej widoczne są dwa stożki o wysokości koło 300 metrów: obecnie nieaktywny inicjator erupcji oraz drugi tryskający fontannami lawy na wysokość dwukrotnie przekraczającą jego wysokość. Wylew lawy z niego płynie na północ. W odległości 1.5 km od aktywnego stożka czuć żar erupcji i opad lapilli.

Wulkan Tungurahua w Ekwadorze (kolejna znana nazwa dla czytelników bloga) także wykazuje aktywność erupcyjną. 13 stycznia emisje popiołu i gazów sięgały wysokości 7 km. 15 stycznia odnotowano opad popiołu w Manzano i Palihua. Pojawiły się spływy błota czyli lahary.

Hekla: Piekielne Wrota

Hekla jest najsłynniejszym wulkanem Islandii. Obok Grimsvötn uchodzi także za najbardziej aktywny. To bardzo nieprzewidywalny, a co za tym idzie niebezpieczny wulkan. W ciągu godziny mają miejsce wstrząsy prekursorskie, ale są one na tyle słabe że niedostrzegalne dla człowieka. Dwie trzecie obszarów północnej Europy pokrywa popiół z erupcji Hekli. Wybuchy Hekli wyzwalają ogromne ilości gazowego fluoru, który masowo zabija owce. Obecny cykl erupcyjny Hekli rozpoczął się erupcją w 1947 roku o sile 4 w skali VEI. Od 1970 roku Hekla wybuchała co 10 lat włączywszy w to erupcję bliźniaczą w latach 1980 i 1981. Erupcje Hekli można podzielić na dwie fazy: 1) eksplozywną z ogromnym pióropuszem popiołu 2) lawową, w trakcie której otwiera się szczelina i wylewa lawa. Mogą występować również lahary, niszczące spływy piroklastyczne oraz wyrzucanie bomb wulkanicznych. W trakcie erupcji Hekli w 2000 roku lawa przebyła 3.5 km w ciągu zaledwie 15 minut. Masywna kolumna erupcyjna utworzyła się w ciągu 62 minut od momentu pierwszych sejsmicznych drgań. Od 2006 roku naukowcy zaobserwowali wzrost inflacji na wulkanie - początkowo pod Heklą w przynajmniej trzech komorach magmy. Od tego momentu inflacja jest ciągła. Późnym 2010 rokiem Hekla zaczęła być aktywna sejsmicznie. Dało się wyczuć zapach siarki, a studnie wokół wulkanu zaczęły wysychać. Statystycznie erupcja Hekli powinna już mieć miejsce - wulkanolodzy (podobnie jak meteorolodzy z pogodą) rzadko potrafią dokładnie przewidzieć wybuch wulkanu. W 2000 roku im się udało. Mieli szczęście. Gdybym miał się pobawić w proroka to przypuszczam, iż do erupcji Hekli dojdzie w tym roku. Lepiej zatem nie wspinać się na ten nieprzewidywalny wulkan. Możecie tego gorzko pożałować.

Lahary z wulkanu Gamalama...

...zabijają cztery osoby. Dni obfitych deszczów spowodowały zejście ze zbocza wulkanu Gamalama na wyspie Ternate śmiercionośnych laharów, które dotarły do jednej z wiosek u jego podstawy i uśmierciły 4 osoby, a co najmniej tuzin zostało przewiezionych do szpitala ze złamaniami kości i urazami głowy. Ponad 1000 mieszkańców w popłochu opuściło swoje domostwa. Mieszkanie pod wulkanem nie zawsze popłaca. No cóż, mieć takiego kłopotliwego sąsiada...

Powrót z Teneryfy plus wulkaniczne niusy

Wróciłem z Teneryfy. Podstawowy cel został zrealizowany: wspinaczka na Pico del Teide. Galeria z Parku Narodowego Pico del Tiede, Garachico plus wulkaniczne stożki Teneryfy wkrótce, teraz zajmiemy się niusami wulkanicznymi z tygodnia mojej absencji.

Wieczorem o 11 lokalnego czasu 5 grudnia 2011 roku obudził się wulkan Gamalama na indonezyjskiej wyspie Ternate. Gamalama jest bardzo aktywnym wulkanem - ostatnia jego niewielka erupcja miała miejsce w 2007-08 roku. Popiół z erupcji pokrył wyspę Ternate. 4 grudnia 2011 roku odnotowano 47 płytkich trzęsień ziemi na wulkanie. Erupcja Gamalama wyprodukowała lahary - mobilne masy błota o konsystencji cementu oraz małe gorejące chmury. Mimo wszystko nie miała miejsca masowa ewakuacja ludzi.

Inny indonezyjski wulkan Sundoro został objęty 6 grudnia drugim stopniem alarmu po stwierdzeniu wzrostu jego aktywności sejsmicznej. 2 kilometrowa strefa zagrożenia rozciąga się wokół wulkanu. Ostatnia erupcja tego jawajskiego wulkanu miała miejsce w 1971 roku.

Zintensyfikowała się aktywność erupcyjna wulkanu Tungurahua w Ekwadorze. Chmury erupcyjne nad wulkanem sięgają wysokości 3-5 km. Mają miejsce niewielkie spływy piroklastyczne, a popiół opada na pobliskie wioski Palitahua, Runtún, Cusúa, Pillate i Juive.

Spływy piroklastyczne

Spływ piroklastyczny - inaczej gorejąca chmura, lawina piroklastyczna będąca mieszaniną gorących gazów, popiołu i materiału piroklastycznego (skalnego) schodząca w dół stoków wulkanu z ogromną prędkością na odległość sięgającą kilku kilometrów. W 1902 roku gorejąca chmura z wulkanu Mount Pelee (Martynika) zrównała z ziemią miasto Saint Pierre i uśmierciła 30 000 ludzi. Powstaje na skutek zapadnięcia się kolumny erupcyjnej, grawitacyjnego zapadnięcia się bądź eksplozji kopuły lawowej czy wylewu lawy. Małe spływy piroklastyczne poruszają się z prędkością 20-30 m/s, natomiast duże 200 m/s. Palą one i niszczą wszystko na swojej drodze, duszą i spopielają ludzi, mogą także przeobrażać się w śmiercionośne lahary.

Na zdjęciach spływy piroklastyczne z wulkanów Pinatubo, Soufriere Hills, Merapi i Fuego.

Ekwador

EL ALTAR - Wygasły stratowulkan (5319 metrów wysokości) oddalony od Quito o 170 km. Posiada 9 szczytów i jest chyba najbardziej wymagającą górą w Ekwadorze, jeśli chodzi o wspinaczkę. Nieczynny od miliona lat spowodował w 2000 roku kataklizm. 13 października 2000 roku ogromny kawał skały oderwał się od jednego z wierzchołków wpadając do położonego na wysokości 4200 metrów jeziora kraterowego Laguna Amarilla. Miało miejsce gigantyczne tsunami o wysokości 50 metrów, które przelało się przez kalderę wulkanu. Powstał lahar, który zabił 13 ludzi.

Papua Nowa Gwinea

GARBUNA - Wulkaniczny masyw Garbuna obejmuje trzy wulkaniczne szczyty Krummel (854 m, posiada krater centralny), Garbuna (564 m) i Welcker (1005 m, schodzą z niego wylewy blokowej lawy) znajdujące się na półwyspie Willaumez. 17 października 2005 roku wulkan Garbuna wybuchł po 1700 latach uśpienia. Dzień wcześniej miało miejsce odczuwalne trzęsienie ziemi. Zaobserwowano emisje popiołu. Silny opad deszczu spowodował zejście potoku błota (laharu) z zachodniego zbocza wulkanu. 11 marca 2008 roku - kolejne erupcje wulkanu i wzmożona aktywność sejsmiczna. Emisje jasno-szarego popiołu sięgające wysokości 1 km widoczne 13 lipca. W sierpniu 2008 roku erupcje rozżarzonej lawy Garbuna. Wulkan jest ponadto aktywny termalnie za sprawą basenów wrzącego mułu, gorących źródeł oraz otworów emitujących siarkę.

Daty erupcji Garbuna: 300, 2005, 2008.

USA

GLACIER PEAK - Dacytowo-andezytowy stratowulkan Glacier Peak jest najbardziej niedostępnym z wulkanów stanu Waszyngton. Mierzy 3213 metry, znajduje się w Glacier Peak Wilderness w Północnych Górach Kaskadowych. Glacier Peak liczy milion lat, a jego eksplozywne erupcje były potężne. W ciągu przeszłych 3000 lat naliczono sześć epizodów erupcyjnych tego wulkanu, z czego dwa były największe w stanie Waszyngton. Erupcje Glacier Peak miały miejsce w latach 1700 ± 100 lat, 1300 ± 300 lat, 900 ± 50 lat, 200 ± 50 lat, 850 p.n.e, 3150 p.n.e i w 3550 p.n.e. Trzy z nich miały siłę od 2 do 4 w skali VEI - mniejszą niż erupcja Mount Saint Helens w 1980 roku. Aktywności wulkanu towarzyszą niszczycielskie spływy piroklastyczne oraz lahary stwarzające zagrożenie dla miast i ich mieszkańców oraz ekstruzja kopuł lawowych. Z tego względu Glacier Peak uchodzi za potencjalnie niebezpieczny wulkan. Glacier Peak posiada jedenaście lodowców oraz gorące źródła na zboczach.