Spływ piroklastyczny z wulkanu Stromboli

9 października o godzinie 09.23 lokalnego czasu doszło do zawalenia się niewielkiego fragmentu terasy kraterowej wulkanu Stromboli i w konsekwencji do powstania spływu piroklastycznego, który pomknął Sciara del Fuoco w dół do morza. Powstało mini-tsunami o wysokości 2 cm. Doszło do wycieku lawy docierającego do morza oraz do kolejnych spływów piroklastycznych. 

EDIT 12 października: nadal mają miejsce wyciek lawy oraz sporadyczne spływy piroklastyczne ze Sciara del Fuoco wulkanu Stromboli. Malownicza erupcja nie zagraża jednak mieszkańcom wyspy.

Z górnego wschodniego zbocza wulkanu Pavlof (Alaska) schodzi niewielki wylew lawy. Wyciek lawy ma także miejsce z krateru kurylskiego wulkanu Ałaid.

Aktywność eksplozywna i efuzywna wulkanów Reventador i Sangay (Ekwador) w toku.

Silne emisje popiołu mają miejsce z wulkanu Nishinoshima (Japonia, na zdjęciu). Kolumna popiołu jest całkiem okazała. Przydałyby się jakieś zdjęcia od Japan Coast Guard.

Kilka dni temu ktoś prawdopodobnie zaprószył ogień w okolicy krateru wygasłego wulkanu Rano Raraku na Wyspie Wielkanocnej. Niestety płomienie dotarły do kamieniołomu i kamiennych posągów moai. Ślady ognia są widoczne na niektórych moai. Nieodwracalnemu uszkodzeniu uległo ok. 30 posągów. To ogromny cios dla dziedzictwa kulturowego Rapa Nui.

6 października zakończyła się erupcja szczelinowa wulkanu Piton de la Fournaise, a 5 października erupcja Home Reef w Tonga. Wciąż czekam na niesatelitarne zdjęcia nowej wyspy wulkanicznej. 

Przeprowadzone zostały nowe pomiary wysokości wierzchołków kraterów wulkanu Etna - i tak SE Crater - 3347 m., NE Crater - 3315 m.

Na zdj. mknfcreatives widok z miasta Goma na żarzenie się wulkanu Nyiragongo w Kongo w nocy 11 października 2022 roku.

Grzegorz Gawlik na wulkanach Wyspy Wielkanocnej

Grzegorz Gawlik konsekwentnie realizuje wyprawę jubileuszową w ramach swojego projektu 100 Wulkanów. Po zdobyciu wulkanu Villarrica w Chile odwiedził Wyspę Wielkanocną (Rapa Nui) w celu eksploracji tamtejszych wygasłych wulkanów tarczowych i przyjrzenia się bazaltowym posągom moai. Wyspa Wielkanocna w dużej mierze składa się z trzech połączonych ze sobą wulkanów, a mianowicie Terevaka (507 metrów wysokości, najmłodszy z wygasłych wulkanów tarczowych Rapa Nui ze zboczami upstrzonymi kilkoma mniejszymi stożkami i kraterami, w tym kraterem z jeziorem Rano Aroi), Poike (370 m. wysokości, najstarszy z wygasłych wulkanów tarczowych Rapa Nui formujący wschodnie wzniesienie wyspy) oraz malowniczy Rano Kau (324 m. wysokości, formujący południowo-zachodnie wzniesienie Wyspy Wielkanocnej, piękne jezioro kraterowe o szerokości 1.5 km, na początku XX wieku pewien fotograf zrobił zdjęcie pary wydobywającej się ze ściany krateru Rano Kau - zdjęcie powyżej). Z innych struktur wulkanicznych Rapa Nui warto zwrócić uwagę na krater (jezioro kraterowe) Rano Raraku, na którego zewnętrznych zboczach znajduje się wiele moai (niektóre z nich częściowo zakopane, inne częściowo wykonane) oraz na liczne wulkaniczne jaskinie, w tym tuby lawowe. Grzegorz odwiedził wszystkie te miejsca i udostępnił mi kilka zdjęć z pobytu na Rapa Nui. Z racji tego że ogromnie interesuje mnie budowa geomorfologiczna wulkanów z różnych stron świata z przyjemnością je tutaj umieszczam. Więcej o wyprawie Grzegorza Gawlika na Wyspę Wielkanocną możecie przeczytać tutaj:

http://grzegorzgawlik.pl/blog/item/614-wulkany-wyspy-wielkanocnej-easter-island-rapa-nui.html

Na zdjęciach Grzegorza kratery wulkanów Rano Kau, Terevaka, jezioro kraterowe Rano Raraku oraz krater wulkanu Tuutapu, a także wizytówka Rapa Nui czyli moai. Wrzucam też zdjęcie obrazujące emisję pary ze ściany krateru Rano Kau, które zostało zrobione na początku XX wieku.

Erupcje na Wyspie Wielkanocnej w plejstocenie, ale najmłodsze wylewy lawy w Hiva-Hiva są w wieku około 2000 lat. Na zachód od Wyspy Wielkanocnej znajduje się łańcuch podmorskich wulkanów.

Wyprawa jubileuszowa Grzegorza Gawlika na andyjskie wulkany (i nie tylko)

15 listopada 2015 roku podróżnik i alpinista, a także miłośnik wulkanów Grzegorz Gawlik wyrusza na 112-dniową samotną wyprawę na niektóre wulkany Ameryki Południowej i Północnej. Owa wyczerpująca wyprawa odbywa się w ramach Projektu 100 Wulkanów, który Grzegorz realizuje od 2006 roku (począwszy od wulkanu Khorgo w Mongolii). Celem tego szalenie ambitnego i jednocześnie dość niebezpiecznego, acz niewątpliwie ekscytującego projektu jest zdobycie 100 wulkanów, z których przynajmniej 50 to wulkany aktywne. Jak dotąd Grzegorz wspinał się i eksplorował wulkany m.in. w Indonezji, Chile, Argentynie, Mongolii, Turcji, Gruzji, Iranie, Włoszech, Islandii czy Filipinach. Głównym celem jego najbliższej wyprawy jest ustalenie który z andyjskich wulkanów jest najwyższym aktywnym wulkanem na Ziemi: czy 1) Ojos del Salado (6891 m. wysokości) czy 2) Lullaillaco (6793 m. wysokości). Do niepotwierdzonej aktywności erupcyjnej Ojos del Salado doszło wieczorem 14 marca 1993 roku gdy zaobserwowano nad wulkanem kolumnę gazów i pary. Natomiast zweryfikowane obserwacyjnie erupcje Lullaillaco miały miejsce w XIX wieku: 10 lutego 1854 roku, we wrześniu 1868 roku oraz w maju 1877 roku. Grzegorz chce zdobyć oba wulkany i poszukać na nich dowodów przeszłej aktywności erupcyjnej. Nadto na wulkanie Ojos del Salado na wysokości 6390 metrów znajduje się bliżej niezbadane najwyżej położone jeziorko na świecie. Również tam Grzegorz chciałby dotrzeć i je zbadać. Innym głównym celem wyprawy jubileuszowej 2015/16 Grzegorza Gawlika jest wspinaczka i eksploracja dwóch meksykańskich wulkanów: czynnego Popocatepetl (5426 m.) oraz Orizaba (5636 m.), który jest najwyższym wulkanem Ameryki Północnej i drzemie od 1846 roku. Oczywiście są również cele dodatkowe: aklimatyzacja na najwyższym szczycie Ameryki Południowej Aconcagua (6952 m. wysokości), eksploracja rejonu wulkanu Pissis (6793 m. wysokości), wspinaczka na trudno dostępny i będący w stanie niemal ciągłej erupcji wulkan Sangay (5300 m. wysokości) w Ekwadorze, obserwacja aktywności erupcyjnej meksykańskiego wulkanu Colima, eksploracja wygasłych i malowniczych wulkanów Wyspy Wielkanocnej, a także rejonu wulkanu Villarrica w Chile. Fragment amerykański wyprawy Grzegorza Gawlika obejmuje kalderę Yellowstone, Craters of the Moon oraz wulkan Mount Saint Helens. Ile z tych planów uda się podróżnikowi zrealizować okaże się w trakcie wyprawy. Poznałem jednak Grzegorza osobiście i wiem że da z siebie wszystko. Tutaj nie ma mowy o półśrodkach.

Osobiście będę z uwagą śledził poczynania Grzegorza Gawlika i mu kibicował. Wyprawa ta stanowi niezłe wyzwanie fizyczne, psychiczne i logistyczne, ale wierzę że zakończy się pełnym sukcesem. Osobiście chętnie dowiem się nieco więcej o obecnych przejawach aktywności Ojos del Salado i Lullaillaco, jeśli takowe są (np. fumarole, monitoring gazów z wyziewów wulkanicznych, itd.) Nie mogę się też doczekać ewentualnej dokumentacji fotograficznej i pomiarów najwyżej położonego jeziorka na świecie (na Ojos del Salado). Nadto chciałbym zobaczyć np. zdjęcia jeziora lawy w kraterze wulkanu Villarrica, jeśli Grzegorzowi uda się dotrzeć na skraj jego krateru. Ciekawi mnie też wierzchołek aktywnego od 1934 roku ekwadorskiego wulkanu Sangay - bardzo mało osób dociera na ów majestatyczny stratowulkan. Zresztą co tu więcej dodawać? Wyprawa jubileuszowa 2015/16 Grzegorza Gawlika jest niesamowitym przedsięwzięciem.

Grzegorz przesłał mi kilka zdjęć obrazujących jego przeszłe wulkaniczne wyprawy. Oto one: 1) Grzegorz Gawlik na skraju krateru wulkanu Soputan 2) wulkan Soputan, Indonezja 3) Grzegorz Gawlik i wulkan Ijen, Jawa, Indonezja 4) Grzegorz Gawlik i wulkan Papandayan, Jawa, Indonezja 5) Kerinci, Sumatra, najwyższy wulkan Indonezji 6) Grzegorz Gawlik w kraterze wulkanu Anak Krakatau, Indonezja 7) wulkan Licancabur w Chile 8) wulkan Copahue, granica Chile i Argentyny 9) wulkan Hvandalshnukur, najwyższy szczyt Islandii, 2119 metrów wysokości 10) wulkan Kazbek, Gruzja, upadek do szczeliny, samotna wspinaczka.

Polecam regularnie zaglądać: http://grzegorzgawlik.pl/

Galeria Rano Kau

Urzekły mnie fotografie wulkanu Rano Kau na Wyspie Wielkanocnej.

Jutro wyjeżdżam, aby wspiąć się na polski Śnieżnik (1425 m), zatem wracam do blogowania po świętach Wielkanocy. Wszystkiego dobrego dla moich czytelników. Śledźcie aktywność wulkaniczną - chociażby filipiński Taal jest ostatnimi czasy nader niespokojny.

Wyspa Wielkanocna

EASTER ISLAND - Na położonej 3600 kilometrów na zachód od Chile Wyspie Wielkanocnej (Rapa Nui) znajdują się trzy główne wulkany Poike, Rano Kau i Terevaka oraz 70 innych centrów erupcyjnych. Wysoki na 511 metrów Terevaka jest najwyższym punktem wyspy. Nie posiada wyróżnionego krateru erupcyjnego, lecz system grzbietów górskich w kształcie litery U utworzonych przez liczne zapadające się piroklastyczne stożki z wieloma kraterami (największy zwie się Rano a Roi). Większość Wyspy Wielkanocnej utworzona została przez potoki lawy pochodzące z stożków scorii Terevaka. Szeroki na 1 km krater wulkanu Rano Kau zawiera jezioro o średnicy 1.5 km. Wysoki na 370 metrów wulkan tarczowy Poike posiada płytki krater. Na jego południowym zboczu znajdują się trzy pasożytnicze kopuły lawowe Maunga Vai a hera, Maunga Tea-tea i Maunga Parehe. Brak danych o historycznych erupcjach na Wyspie Wielkanocnej. Najmłodsze wylewy lawy w Hiva-Hiva datuje się radiokarbonem na wiek 2000 lat.

Rapa Nui (Wyspa Wielkanocna) słynie z tajemniczych monolitycznych posągów zwanych moai wykutych z wulkanicznego tufu i zgromadzonych m.in na zboczach krateru Rano Raraku. Odnaleziono ich na wyspie 887.