Simushir: wyspa sześciu wulkanów i tajnej bazy okrętów podwodnych

Znowu Kuryle. Te wyspy wulkaniczne fascynują mnie ogromnie. Mam nadzieję zrobić z Tomaszem długą relację z jego wyprawy na Kamczatkę i Kuryle w lipcu 2019 roku. Tym razem pokrótce opiszę wyspę wulkaniczną Simushir znaną ongiś jako Marikan. W jezyku Ainów Simushir znaczy tyle co Wielka Wyspa. Powierzchnia 227 km kwadratowych, długość około 60 km, wyspa jest obecnie niezamieszkana, choć Sowieci w latach 1978-1991 utworzyli na niej tajną bazę okrętów podwodnych Kraternyy i osiedle, które zamieszkiwało 2000-3000 ludzi (żołnierze i ich rodziny).

Na Simushir składa się 6 odrębnych wulkanów: 1) częściowo zatopiona kaldera Brouton Bay 2) częściowo wypełniający kalderę somma wulkan Urataman (północny kraniec Simushir) 3) stratowulkan z niewielkim centralnym jeziorem kraterowym Prevo Peak 4) potrójna zagnieżdżona kaldera Zavaritzky (blisko centrum wyspy) 5) najwyższy punkt wyspy - stratowulkan Milna oraz 6) kopuła lawowa Goriaschaia Sopka na północnym stoku Milna.

Tak jak wspomniałem wcześniej na północnym krańcu Simushir znajduje się zatopiony krater Urataman o szerokości 7.5 km. Przesmyk Diane Strait o szerokości 33 metrów i głębokości 9 metrów prowadzi do zatoki Brouton, gdzie mieściła się tajna baza okrętów podwodnych Kraternyy obejmująca doki, opuszczone bloki z betonu, baraki żołnierzy, budynek szkoły oraz szpitala. W Brouton Bay rdzewieją baterie dział nadbrzeżnych, stare karabiny maszynowe, zbiorniki na paliwo oraz pojazdy wojskowe. Co ciekawe, Sowieci w 1978 roku poszerzyli wejście do kaldery Brouton Bay za pomocą ładunków wybuchowych (na zdjęciu Sergeya Nogovitsyna), aby do zatoki mogły wpływać konwencjonalne okręty podwodne. Nie wiem jak wiele z tej opuszczonej infrastruktury zachowało się w Kraternyy obecnie, ale tutaj możecie przejrzeć zdjęcia z lat 2011 i 2014.

http://global-citizen-01.blogspot.com/2011/07/russian-far-east-cold-war-kurils.html
http://www.caroline-and-stephen.com/2014/09/simushir-island/

Stratowulkan Urataman o wysokości 678 metrów znajduje się w południowo-wschodniej części kaldery. Do ostatniej erupcji Urataman mogło dojść około 500 lat temu.

Symetryczny stratowulkan Prevo Peak z małym stożkiem i jeziorem kraterowym znajdującymi się w kraterze mierzy 1360 metrów. Do jego ostatnich erupcji doszło w latach 1765 (erupcja wygenerowała spływy piroklastyczne) i 1825.

Na całość kaldery Zavaritzky składają się trzy zagnieżdżone kaldery o średnicach 10, 8 i 3 km. W najmniejszej i najmłodszej kalderze znajduje się jezioro Biryuzovoe. W trakcie erupcji w latach pomiędzy 1916 a 1931 oraz 1957 uformowały się kopuły lawowe i doszło do emisji lawy. W północnej części kaldery ma miejsce aktywność fumaroliczna.

Wulkan typu somma Milna z centralną kalderą o szerokości 3 km wznosi się na wysokość 1500 metrów. Andezytowa kopuła lawowa Goriaschaia Sopka (płonące wzgórze) znajduje się na północno-zachodnim zboczu Milna. Być może to odrębny wulkan. Ostatni raz wybuchła w 1914 roku.

Warto zapoznać się z tym znacznie dokładniejszym artykułem:

https://volcanohotspot.wordpress.com/2019/06/28/simushir-island-nested-calderas-and-secret-sub-bases-central-kuril-islands/

Na zdjęciach m.in. Jewgienija Kasperskiego i archiwalnych tajna baza Kraternyy (obecnie opuszczona) w Brouton Bay, poszerzenie przesmyku przez Sowietów w 1978 roku oraz wulkany Goriaschaia Sopka i Prevo Peak.

https://pikabu.ru/story/ostrov_simushir_5220468