Blog poświęcony wspaniałym wulkanom, ich erupcjom, wyprawom na nie oraz geomorfologii. Popularyzujący wulkanologię i podróżniczy. Zapraszam do ewentualnej współpracy media, osoby prywatne, ewentualnych sponsorów czy marki, których mógłbym zostać ambasadorem. Kontakt do mnie: krawczykbart(at)yahoo.com
wtorek, 27 marca 2012
Wulkan bez nazwy: Bezymianny
Wulkan bez nazwy (Bezymianny) stoi w cieniu dwójki wyższych wulkanów: stożkowego Kluczewska Sopka (4835 m), jednego z najaktywniejszych wulkanów na Ziemi oraz drzemiącego Kamen (4585 m), którego kolaps zbocza odnotowano 1200 lat temu. Od 950 roku stratowulkan Bezymianny spał. I tak przez 1000 lat. We wrześniu 1955 roku sejsmografy odnotowały rój trzęsień ziemi pod wulkanem. Po 23 dniach aktywności sejsmicznej doszło do przebudzenia wulkanu bez nazwy. Eksplozywna erupcja Bezymianny rozpoczęła się 22 października. Na szczycie wulkanu powstał krater o średnicy 800 metrów, w którym zaczęła się formować kopuła lawowa. 22 stycznia 1956 roku południowo-wschodnie zbocze wulkanu zaczęło się wybrzuszać. 30 marca około 17.05 doszło do kolapsu wschodniego zbocza Bezymianny. Na skutek uwolnienia kolosalnego ciśnienia powstała niszcząca lawina gruzu. Wszystkie drzewa w promieniu 25 km na wschód od wulkanu zostały ścięte przez potworną eksplozję. Materiał wulkaniczny rozniósł się w promieniu 30 km. Po kolapsie miały miejsce gwałtowne erupcje wulkanu - chmura popiołu wzniosła się na wysokość blisko 40 km. Furia erupcji przypominała potężny wybuch wulkanu Ksudach w 1907 roku - najniebezpieczniejszego wulkanu Kamczatki. Spływy piroklastyczne pomknęły na wschód; uformowały się lahary. W maju 1980 roku wybuchł wulkan Mount Saint Helens, co skończyło się niemal identycznym kolapsem zbocza. Erupcja Bezymianny miała siłę 5 w skali VEI - w jej wyniku powstał podkowiasty krater o wymiarach 1.3 x 2.8 km. Aktywność erupcyjna wulkanu ustała 1 marca 1957 roku, lecz rosnąca w kraterze kopuła lawowa stała się źródłem eksplozywnych erupcji Bezymianny. Do ostatniej z nich doszło w marcu 2012 roku. Erupcja wulkanu w 1985 roku spowodowała powstanie gorejących chmur, które dotarły na odległość 12.5 km. Centralny stożek Novy (2882 m) wypełnia niemal w całości stary krater Bezymianny i rośnie. Obecnie z racji swego podobieństwa do Mount Saint Helens Bezymianny jest starannie monitorowany przez instrumenty GPS, sejsmografy i satelity wyszukujące anomalii termicznych. Jego ewolucja jest doprawdy niesamowita! Dla porównania wulkan w 1946 roku i pod koniec lat 80-tych XX wieku.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz