W wyniku erupcji rankiem 17 maja 1724 roku powstały eksplozywny krater Viti (po islandzku Piekło), mniejszy krater Litla Viti oraz kanion Hveragil z aktywnymi gorącymi źródłami i fumarolami.
11 stycznia 1725 roku doszło do erupcji ze wzgórza Leirhnjúkur, a 19 kwietnia w Bjarnarflag. 21 sierpnia 1727 roku doszło do emisji dużego wylewu lawy z Leirhnjúkur. Powstała szczelina erupcyjna. 18 kwietnia 1728 roku równocześnie z emisją lawy z owej szczeliny w Leirhnjúkur doszło do erupcji w Bjarnarflag oraz na północ od Bjarnarflag. 18 grudnia 1728 roku kolejna erupcja miała miejsce ze szczeliny na południe od Leirhnjúkur - lawa zaczęła płynąć w kierunku zaludnionego obszaru Reykjahlid. 30 stycznia 1729 roku doszło do kolejnego wypływu lawy z Leirhnjúkur. 6 lipca roztopiona skała zniszczyła dwie farmy (m.in. Fagranes) i dotarła do jeziora Mývatn, 7 sierpnia zniszczeniu uległa farma Reykjahlid., a do 27 sierpnia lawa nieomal okrążyła zbudowany na wzgórzu kościół.
Ognie Krafla (9 erupcji szczelinowych w latach 1975-84):
20 grudnia 1975 roku - krótka erupcja szczelinowa, która rozpoczęła się o 11.08 rano, otwiera się szczelina erupcyjna o długości 3 km, ma miejsce niewielki wyciek lawy.
W 1976 roku nie było erupcji, ale na obszarze Krafla miały miejsce aktywność sejsmiczna i deformacja gruntu (epizody inflacji i deflacji gruntu).
27 kwietnia 1977 roku - niewielka erupcja szczelinowa 4 km na północ od Leirhnjúkur obejmująca emisję niewielkiego wylewu lawy.
8 września 1977 roku - erupcja efuzywna (lawowa) z 900 metrowej szczeliny zlokalizowanej na północ od krawędzi kaldery Krafla.
W latach 1978 i 1979 brak erupcji, jednak miały miejsce epizody inflacji i deflacji gruntu.
16 marca 1980 roku - erupcja szczelinowa płynnej bazaltowej lawy obejmująca emisję 8 odrębnych wylewów lawy. Łączna długość aktywnych szczelin erupcyjnych to 4.5 km. Do emisji lawy doszło ze szczelin aktywnych w kwietniu i wrześniu 1977 roku oraz w grudniu 1975 roku.
10 lipca 1980 roku - kolejna erupcja szczelinowa Ogni Krafla z aktywnymi grupami szczelin o łącznej długości 4 km. Ustanie erupcji z rzędu kraterów Snagaborgir rankiem 18 lipca. Powstało pole lawowe nazwane Snagahraun o powierzchni 5-6 km kwadratowych.
18 października 1980 roku - szósta erupcja szczelinowa, która rozpoczyna się 1 km na północ od Leirhnjúkur. Długość aktywnej szczeliny erupcyjnej wynosi 7 km. Ustanie emisji lawy 23 października. Powstaje pole lawowe o powierzchni 11-12 km kwadratowych.
30 stycznia 1981 roku - erupcja szczelinowa nr 7 ze szczeliny otwartej wzdłuż rzędu kraterów Etholaborgir. Długość szczeliny erupcyjnej wyniosła 2 km. Erupcja ustała 4 lutego. Lawa pokryła obszar o powierzchni 6.3 km kwadratowych.
18 listopada 1981 roku - erupcja szczelinowa nr 8 1.5 km na północ od wzgórza Leirhnjúkur, blisko miejsca erupcji z października 1980 roku. Długość szczelin erupcyjnych: 8 km. Lawa pokryła obszar o powierzchni około 15 km kwadratowych. Koniec erupcji 23 listopada.
4 września 1984 roku - erupcja szczelinowa nr 9 po 2 latach i 9 miesiącach spokoju. Długość obu połączonych szczelin erupcyjnych 8.5 km. Koniec erupcji 18 września.
Łączna powierzchnia 9 pól lawowych Ogni Krafla: 36 km kwadratowych, objętość wyemitowanej lawy: 0.25 km sześciennych.
Korzystałem m.in. z niniejszego artykułu:
https://icelandictimes.com/krafla-eruption-1975-84-2/
Zdj. Roger Goodman.
Oczywiście zachęcam moich Czytelników oraz Czytelniczki do wsparcia
mojej aktywności popularyzatorskiej. Można to zrobić przez zafundowanie
mi kawki albo dołączenie do grona Patronów i Patronek na Patronite. Z
góry dziękuję za każde wasze finansowe wsparcie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz