Najczęściej spotykanymi otworami erupcyjnymi na Ziemi są tzw. monogenetyczne otwory erupcyjne, co oznacza że każdy z nich wybucha tylko raz. Każda erupcja mająca miejsce na monogenetycznym obszarze wulkanicznym tworzy nowy stożek, lecz starsze stożki już nigdy się nie przebudzą. Po zakończeniu erupcji kanał wulkaniczny zostaje zaczopowany przez zakrzepłą magmę i nie ma możliwości, aby taki stożek na nowo się uaktywnił, chyba że uformuje się nowy kanał wulkaniczny w pobliżu niego. Niektóre z tych erupcji mają miejsce wzdłuż szczelin - tam formują się małe otwory erupcyjne (wulkany hawajskie, Etna). Do najsłynniejszych monogenetycznych obszarów wulkanicznych należą Sunset Crater w USA, Paricutin w Meksyku (aktywny od 1943 do 1952 roku), tudzież miasto Auckland w Nowej Zelandii wybudowane na monogenetycznym obszarze stożków i kraterów (istnieje ryzyko, że na tym obszarze utworzy się kiedyś nowy otwór erupcyjny). Sycylijska Etna posiada 350 monogentycznych otworów erupcyjnych na swoich zboczach. Nowy Południowo-Wschodni Krater, obecne miejsce erupcji Etny nie jest monogenetyczny z uwagi na częstotliwość erupcji.
Na zdjęciach Paricutin w 1943 roku oraz krater tego monogenetyczngeo wulkanu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz