TARAWERA - Centrum wulkaniczne Okataina składa się z 11 ryolitowych kopuł lawowych m.in Tarawera, Ruawahia (1111 m), Harahoro, Mount Edgecumbe, Rotoma i Okareka. Erupcja kompleksu wulkanicznego Tarawera w 1314 roku była największą erupcją wulkaniczną na Nowej Zelandii w ciągu ostatnich 1000 lat. Zwana Kaharoa miała miejsce z 7 otworów erupcyjnych wzdłuż 8-kilometrowej linearnej strefy. Ekstruzja kopuł lawowych została poprzedzona przez piroklastyczne wybuchy. Epizod erupcyjny trwał 4-5 lat. Charakter erupcji: freatomagmowy, później plinański. Bazaltowa erupcja plinańska Tarawera w nocy 9 czerwca 1886 roku zniszczyła dwie lokalne społeczności. Zginęło około 150 ludzi. Eksplozje z wierzchołka Wahanga poprzedziły silne wstrząsy sejsmiczne odczuwane w rejonie Rotorua. W reakcji łańcuchowej pobliskie wulkany się ożywiły, także łańcuch górski o długości 14.5 km wybuchał. Eksplozje pary targały jeziorem Rotomahana. W ciągu 4.5 godzinnej erupcji zniszczeniu uległy malownicze formacje gejzerowe Pink Terrace i White Terrace. Otworzyła się gigantyczna szczelina zwana Tarawera Chasm o długości 1.6 km i głębokości 305 metrów. Sięgała ona od kopuły lawowej Wahangu do doliny Waimangu. Obłok erupcyjny sięgnął wysokości 9 km. Uaktywniły się gejzery.
Erupcje Tarawera: 8050 p.n.e, 6580 p.n.e, 5300 p.n.e, 2880 p.n.e, 1490 p.n.e, 300 p.n.e?, 180?, 1314, 1886, 1896, 1900, 1905, 1906, 1908, 1910, 1913, 1914, 1915, 1917, 1918, 1924, 1926, 1951, 1973, 1978, 1981.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz