Osiemnasty paroksyzm erupcyjny Etny

Miejsce: jak zwykle Nowy Południowo-Wschodni Krater (New SE Crater). Charakterystyka: zintensyfikowanie aktywności strombolijskiej w New SE Crater, silne eksplozje strombolijskie i widowiskowe fontanny lawy, chmura popiołu, wylewy lawy płynące na południe i południowy wschód. Kiepska widoczność utrudniała obserwację. Zdjęcie by Boris Behncke.

Wyspa Nijima rośnie

Mówi o tym raport z przelotu nad wysepką 24 listopada 2013 roku. Wylew lawy ze stożka osiągnął długość około 100 metrów zanim dotarł do morza. Wysokość wysepki Nijima sięga już ponad 20 metrów. Lawa płynie z dwóch kraterów i po dotarciu do morza generuje obłoki pary. Tworzy się nowy ląd. To optymistyczna wiadomość dla Japonii, gdyż może ona rozciągnąć swoje oceaniczne terytorium. W tej chwili Nijima osiągnęła długość 400 metrów i szerokość 200 metrów.

27 listopada uaktywnił się także japoński wulkan Suwanose-jima. Jego eksplozje wygenerowały obłoki popiołu sięgające wysokości 1.2-1.8 km. W stanie erupcji pozostaje też wulkan Ulawun (Papua Nowa Gwinea). Obłok popiołu nad nim sięgnął wysokości 3.6 km.

Poza tym: 1) Kluczewska Sopka (Kamczatka) - eksplozja dzisiejszego ranka, emisje popiołu sięgają wysokości 6 km.

2) Sinabung (Sumatra, Indonezja) - 8 eksplozji w ciągu ostatnich kilku godzin! I niemal ciągła emisja popiołu pomiędzy erupcjami. Chmury popiołu sięgają wysokości 4.5-7.5 km.

3) Paluweh (Indonezja) - według informacji od miejscowych nowa kopuła lawowa rośnie w kraterze wulkanu.

Siedemnasty paroksyzm erupcyjny Etny

Rankiem 23 listopada doszło do siedemnastego paroksyzmu erupcyjnego wulkanu Etna z New SE Crater w tym roku. Miał on miejsce pięć dni po szesnastym - aktywność strombolijska szybko przerodziła się w fontanny lawy. Kolumna erupcyjna miała wysokość kilku kilometrów i została rozproszona przez wiatry w kierunku północ-wschód. Pojawiły się wylewy lawy, lecz były one mniejsze niż w trakcie paroksyzmu w dniach 16-17 XI. Zdjęcie by Antonio Cali.

Rankiem 24 listopada wulkaniańska eksplozja wulkanu Sinabung wygenerowała obłok popiołu sięgający wysokości 7.5 km. Kod awiacji czerwony, strefa zagrożenia rozciągnięta z 3-5 km, możliwa ewakuacja dalszych 10 000 ludzi.

Silniejsze wulkaniańskie eksplozje mają także miejsce na wulkanie Sakurajima generując chmury erupcyjne sięgające wysokości 4.5 km. Niemal ciągłe emisje popiołu mają miejsce z krateru Showa.

Podmorska erupcja Nishino-shima

Wygląda na to, że 20 listopada o godzinie 10:20 rano rozpoczęła się erupcja podmorska 500 metrów na południowy wschód od japońskiej wyspy Nishino-shima (Wyspy Izu, łańcuch Ogasawara). Wskutek gwałtownej aktywności typu Surtsey narodziła się nowa wysepka o średnicy 200 metrów. Niska chmura pary i popiołu sięgała wysokości 600 metrów. Ostatnia potwierdzona erupcja Nishino-shima miała miejsce w latach 1973-74 i uformowała efemeryczne wysepki.

Dzisiejszego ranka eksplozja wulkanu Sinabung wygenerowała obłok popiołu sięgający wysokości 9 km.

UPDATE Nishino-shima na dzień 22 listopada: przelot nad wulkanem wykazał, iż wzrost stożka nowo powstałej wysepki, którą nazwano Nijima. Aktywne są na niej dwa kratery. Co 2-3 minuty targają nimi strombolijskie eksplozje, a chmura erupcyjna sięga wysokości 750 metrów. W nocy kratery żarzą się. Istnieje możliwość, że erupcja będzie długotrwała.  

Eksplozja wulkanu Merapi

Rankiem 18 listopada doszło do relatywnie silnej eksplozji jawajskiego wulkanu Merapi. Towarzyszyła jej chmura popiołu sięgająca wysokości 2 km oraz głośny hałas. Popiół opadł na wschodnią i południową stronę wulkanu na dystansie nawet do 30 km. Ludzie w panice zaczęli opuszczać wioski i miasteczka w pobliżu Merapi.

Sumatrzańskim wulkanem Sinabung targnęła kolejna już eksplozja generująca obłok popiołu o wysokości 9 km (na niesamowitym zdjęciu z Twittera).

To i owo o erupcji Kasatochi

W sierpniu 2008 roku doszło do silnej erupcji wulkanicznej na małej wyspie Kasatochi (Aleuty). Erupcja Kasatochi o sile 4 w skali VEI pokryła wyspę spływami piroklastycznymi, zabiła wszystkie żyjące na niej organizmy i powiększyła jej powierzchnię o 40%. W dodatku wyrzuciła do atmosfery najwięcej dwutlenku siarki od czasów erupcji wulkanów Hudson i Pinatubo w 1991 roku. Wysepka Kasatochi o średnicy 3 km znajduje się 1900 km na południe i wschód od stolicy Alaski, Anchorage. 35 km na zachód od niej znajduje się monitorowany wulkan Great Sitkin. Pośrodku wyspy znajduje się jezioro kraterowe o średnicy 1 km i poziomem wody sięgającym 20 metrów ponad poziom morza. Wyspę otaczają skaliste klify. Ostatnia erupcja Kasatochi mała miejsce w 1826 albo 1827 roku. W 1899 roku jezioro kraterowe zniknęło, a z krateru unosiła się para. Przed erupcją w 2008 roku wysepka Kasatochi była piękna, zielona, miała nawet niewielkie plaże. Gnieździła się na niej duża populacja nurniczków i fok. Tuż przed erupcją z wyspy ewakuowano dwójkę biologów, którzy obserwowali ptaki. Gdyby ich nie zabrano z wysepki zginęliby na miejscu. Pierwsze trzęsienia ziemi odnotowano na wyspie 2 sierpnia. Najsilniejszy wstrząs miał siłę 5.8 w skali Richtera. AVO wydało ostrzeżenie o nadchodzącej erupcji. W porę, bo wyspa wybuchła 7 sierpnia 2008 roku. Chmura erupcyjna będąca mieszanką mułu i wody z jeziora kraterowego oraz materiałów z krawędzi krateru sięgnęła wysokości 14 km. Wysokość ową miała przez dwie godziny, potem była już niższa. Wiatr przenosił opad popiołu na zachód. Trzeci wybuch wulkanu był bogaty w popiół i trwał 10 godzin. Wówczas spływy piroklastyczne pokryły wyspę i dotarły do morza wydłużając przy okazji jej linię brzegową. Wówczas też nastąpiła emisja SO2 do górnej atmosfery. Alaska Air Lines anulowało 40 lotów z powodu obecności chmury popiołu. Na pobliskich wyspach aleuckich zapadła ciemność, miał miejsce opad popiołu i lapilli, a także pumeksu, w chmurze widoczne były błyskawice. Zwierzęta wróciły na wyspę kilka tygodni po erupcji (ptaki niestety nie z powodu zniszczenia ich terenów gniazdowania). Biolodzy odnaleźli kilka roślin, które przetrwały erupcję Kasatochi, ale były to głównie korzenie, bulwy i nasiona. Na górnym zdjęciu kaldera wulkanu na dzień przed erupcją.

Zdjęcia biologów sprzed erupcji:

http://xpda.com/aleutians/kasatochi/

Aktywność erupcyjna w dniach 16-17 listopada 2013

 

Kolejny paroksyzm erupcyjny Etny z New SE Crater (16-17 listopad 2013). Jak zwykle spektakularny z pulsującymi fontannami lawy o wysokości 300-600 metrów i efuzją trzech wylewów lawy. Główna faza paroksyzmu trwała 5 godzin, po czym miała miejsce trwająca do rana aktywność strombolijska. Etna miała kilka miesięcy drzemki, teraz jak widać znowu wraca do paroksyzmalnej aktywności erupcyjnej. Nowy dopływ bogatej w gaz magmy dotarł do systemu Etny po roju trzęsień ziemi i zintensyfikowaniu aktywności strombolijskiej w New SE Crater.

Zintensyfikowała się aktywność erupcyjna wulkanów Colima w Meksyku i Kluczewska Sopka (Kamczatka, Rosja). Ze zboczy stromego stożka wulkanu Colima schodzą częste lawiny oraz wylewy lawy, co wskazuje na wzrost kopuły lawowej. Kluczewska Sopka generuje niemal ciągły obłok pary i popiołu z centralnego krateru, który sięga wysokości 6.3 km i wędruje na wschód.

Umiarkowane emisje popiołu mają miejsce od wczorajszego popołudnia z wulkanu Copahue (Chile).

Eksplozje wulkanu Sinabung trwają

11 listopada - dwie erupcje sumatrzańskiego wulkanu o 6.14 i 7.00 lokalnego czasu. Ewakuacja 2500 mieszkańców wioski Gurukinayan, która została przysypana popiołem. Pierwsza erupcja tego dnia wygenerowała obłok popiołu o wysokości 4 km, a także spływ piroklastyczny i wylew lawy. Od początku listopada ewakuowano łącznie pięć wiosek z powodu aktywności erupcyjnej Sinabung: Bekerah, Mardinding, Simacem, Suka Meriah. 14 listopada na skutek braku wiatru chmura popiołu nad wulkanem Sinabung sięgnęła wysokości 5-7 km (dolne zdjęcie). Na skutek kolapsu kolumny erupcyjnej powstały małe spływy piroklastyczne.

Dzisiejszego ranka chmura popiołu sięgająca wysokości 2.7 km nad wulkanem Bagana (Papua Nowa Gwinea). Dane satelitarne wskazują na obecność gorącego punktu na australijskiej Heard Island, co wskazuje na aktywność erupcyjną tamtejszego wulkanu Mawson Peak.

Aktywność strombolijska wulkanu Etna

Już 6 listopada Nowym Południowo-Wschodnim kraterem wulkanu Etna targnęły eksplozje strombolijskie i nastąpił wzrost drgań sugerujący nadchodzący paroksyzm erupcyjny. W nocy i rankiem 7 listopada eksplozje strombolijskie z New SE Crater były kontynuowane (miały miejsce co 10-15 minut). Ich częstotliwość i siła zmalały 8 listopada. Podobnie było 9 listopada (rzadsze, acz relatywnie silne eksplozje). Nocą 10 listopada doszło do piętnastego w tym roku paroksyzmu erupcyjnego Etny z New SE Crater. Eksplozje stały się ciągłe, intensywne, opad popiołu miał miejsce w Milo i Zafferana Etnea. Po południu i wieczorem 11 listopada aktywność strombolijska New SE Crater wciąż trwała i była intensywna. Eksplozje w interwałach czasowych od kilku sekund do kilku minut. Przyglądajcie się aktywności Etny w najbliższych dniach.

Słucham właśnie w pracy math rockowej kapeli z Chicago Piglet i Ep-ki zatytułowanej "Lava Land". Polecam.

http://www.youtube.com/watch?v=rhzlhRmHmQA

Cordon Caulle: ryolitowy wylew obsydianu porusza się po roku

Choć erupcja wulkanu Puyehue Cordon-Caulle w Chile już minęła wyprodukowany przez wulkan ryolitowy wylew obsydianu wciąż się porusza. Puyehue Cordon-Caulle produkował takie wylewy już w trakcie poprzednich erupcji w latach 1921 i 1960. Ciemny obsydian został wyprodukowany w trakcie pamiętnej erupcji wulkanu w latach 2011-12 pośród jasno-szarego krajobrazu popiołu i wulkanicznych odpadów. W styczniu 2013 roku wylew obsydianu o wysokości ponad 40 metrów poruszał się niczym lodowiec z prędkością 1-3 metrów dziennie. Mógł też przyśpieszać w zależności od rzeźby terenu. Pod jego skorupą poruszała się lawa o temperaturze ponad 900 stopni Celsjusza. Dane satelitarne wskazują na rozciągnięcie się pola lawowego; w styczniu 2013 roku przód wylewu obsydianu znajdował się w odległości 3.6 km od otworu erupcyjnego. Zdjęcia by Dr. H.Tuffen.

Jezioro Waiau kurczy się/ status wulkanu Yasur

Jezioro Waiau, jedyne hawajskie jezioro 'alpejskie' kurczy się w zastraszającym tempie. Znajdujące się pod wierzchołkiem hawajskiego wulkanu Mauna Kea Waiau już prawie nie istnieje. Według HVO do roku 2010 rozmiar obszaru powierzchni jeziora fluktuował pomiędzy 5000 a 7000 metrów kwadratowych. W późnych miesiącach 2010 roku obszar powierzchni jeziora zaczął się zmniejszać w alarmującym tempie, by we wrześniu 2013 roku wynieść 115 metrów kwadratowych, czyli 2% normalnej powierzchni Waiau. Do 2010 roku głębokość jeziora wynosiła około 3 metrów, obecnie Waiau ma głębokość kałuży (30 cm). Tak gwałtowna redukcja rozmiaru jeziora Waiau jest czymś niespotkanym w jego historii. Winna może być trwająca od 2008 roku susza, która zintensyfikowała się we wczesnych miesiącach 2010 roku. Zdjęcia porównawcze przedstawiają jezioro Waiau w 2007 roku oraz w październiku 2013 roku.

Odrobina info o wyspach Palau w Mikronezji:

http://dtbbth.blogspot.com/2013/11/wyspy-rock-archipelagu-palau.html

Wulkan Yasur na wyspie Tanna - niemal ciągłe emisje popiołu i eksplozje strombolijskie, wyrzucające bomby wulkaniczne (o średnicy dochodzącej nawet do 4 metrów) poza krater. Opad popiołu niszczy wegetację w pobliżu wulkanu. Wulkan Yasur jest aktywny niemal bez przerwy od 111 lat, często wybucha co 3-4 minuty. Średnica krateru piroklastycznego stożka Yasur wynosi 400 metrów. Obecnie wulkan jest obszarem świętym dla wyznawców kultu cargo związanego z uświęconym amerykańskim żołnierzem Johnem Frumem. Kult cargo przystępnie opisał m.in. Richard Dawkins w książce "Bóg Urojony".

Tempest Anderson, wiktoriański eksplorator wulkanów

Zapomniany podróżnik i naukowiec, którego dokonania warto przybliżyć na moim blogu. Tempest Anderson urodził się w 1846 roku w York. Ekspozycja jego zdjęć jest obecnie wystawiana w Muzeum Yorkshire. Anderson pracował jako chirurg okulista w York County Hospital. Interesowały go również jako człowieka wiktoriańskiego fotografia polowa i glacjologia. W końcu uległ fascynacji wulkanologią. Podróżował po świecie robiąc zdjęcia wulkanom w trakcie erupcji. Do 1900 roku widział większość europejskich wulkanów i kilka w USA. Wspiął się na Wezuwiusza, widział pozostałości Krakatau, był świadkiem katastrofalnych erupcji wulkanów Mount Pelée na Martynice oraz Soufriere na Saint Vincent (obie z 1902 roku). Jego wulkaniczne portfolio objęło 5000 fotografii. Uznanie przyniosła mu próba analizy spływu piroklastycznego z Montagne Pelée, który zniszczył portowe miasto Saint Pierre. Porównał mechanizm gorejącej chmury do lawin śnieżnych, których niszczące skutki widział w Alpach. Anderson zmarł w 1913 roku na Morzu Czerwonym wracając z kolejnej podróży (z Krakatau, którego erupcję obserwował w tymże roku) do domu. Pochowano go w Suezie. Nigdy się nie ożenił ani nie pozostawił potomków.

http://www.yorkshiremuseum.org.uk/Page/ViewNewsArticle.aspx?ArticleId=66

Zdjęcia począwszy od góry przedstawiają skutki erupcji wulkanu Soufriere w 1902 roku na wyspie Saint Vincent, erupcję freatyczną tegoż wulkanu, spływ piroklastyczny z wulkanu Mount Pelée oraz ekipę Tempesta Andersona na Wezuwiuszu w roku 1906 roku (Tempest to stateczny pan z białą brodą).

Częstotliwość eksplozji wulkanu Sinabung na Sumatrze nasila się. Do kolejnych dwóch eksplozji doszło 5 i 6 listopada - wygenerowały one odpowiednio chmury popiołu o wysokościach 7.5 i 3 km oraz opad szarego popiołu na okoliczne wioski. Niewielkie erupcje freatyczne targają też kamczackim wulkanem Zhupanovsky. 

Kolejna erupcja wulkanu Sinabung na Sumatrze

3 listopada 2013 roku doszło do kolejnej w tym roku erupcji wulkanu Sinabung na Sumatrze, która wygenerowała obłok popiołu sięgający wysokości 7 km. Silna eksplozja targnęła wulkanem po północy i od tej pory od wulkanu zaczęły dochodzić hałasy. Strefa ewakuacyjna objęła 3 km, ewakuowano z niej 1300 mieszkańców wsi. 24 października wulkan wybuchł produkując obłok popiołu o wysokości 3 km. Wówczas ewakuowano 3300 ludzi. W trakcie erupcji w sierpniu 2010 roku Gunung Sinabung zabił dwie osoby i zmusił do ucieczki 33 000 ludzi.

Poza tym emisje SO2 z wulkanów Manam i Bagana (Papua Nowa Gwinea) wskazujące na aktywność erupcyjną. Wulkan Fuego w Gwatemali: nowy wylew lawy na południowym zboczu w kierunku kanionu Trinidad (obecna długość 100 metrów), jego odgałęzienie o długości 50 metrów w kierunku kanionu Ceniza. Rozżarzone lawiny docierają na odległość 500 metrów. Fuego targają eksplozje generujące obłoki sięgające wysokości 800 metrów ponad krater i wyrzucające rozżarzony materiał na wysokość 150-200 metrów ponad krater.

Jebel Zubair w Jemenie tworzy nową wyspę

Co prawda Halloween już za nami, ale nie mogę się oprzeć, aby wrzucić to zdjęcie, które przedstawia ujęcie radarowe islandzkiego wulkanu Eyjafjallajökull, a konkretnie jak wulkan wygląda pod lodowcem. Trzy kratery Eyjafjallajökull formują groteskową czaszkę monstrum.

Podmorska erupcja Jebel Zubair w Jemenie uformowała nową wysepkę. Ta powstała pod koniec października, ale nie będzie studiowana z powodu obaw przed piratami.

Co poza tym? Moi znajomi z Krakowa (Remik i Beata) wybrali się na Filipiny pod wulkan Mayon. Mam nadzieję, że uda im się zdobyć ten niebezpieczny wulkan. Trzymam kciuki za powodzenie wyprawy, a zdjęcia z niej w przyszłości opublikuję na blogu.

Więcej info tutaj: https://www.facebook.com/events/232436450248931/232468823579027/?ref=notif&notif_t=event_mall_comment