WHITE ISLAND - Najbardziej aktywny andezytowy stratowulkan Nowej Zelandii o tyle ciekawy, iż jego otwór erupcyjny mieści się ponad poziomem morza. Niezamieszkana wyspa White Island o wymiarach 2 na 2.4 km składa się z zerodowanego zachodniego stożka i z młodszego centralnego stożka formującego wyspę. Częste erupcje wulkanu o charakterze freatycznym i freato-magmowym, regularna aktywność fumaroliczna i hydrotermalna (wrzenie mułu). Z kraterów i fumaroli na wyspie wydobywają się niebezpieczne dla ludzi gazy. W tracie zapadnięcia się ściany krateru w 1914 roku powstał lahar, który zabił 10 robotników wydobywających siarkę. Z ich obozu przetrwał jedynie kot nazwany później Peterem Wielkim. W marcu 2000 roku w centralnym otworze pojawiły się trzy otwory erupcyjne wyrzucające popiół. Erupcja z 27 lipca 2000 pokryła obszar wyspy mułem i scorią. Obecnie krater zawiera jezioro, którego poziom systematycznie zmienia się. Erupcje wulkanu w latach 1976-1982 obejmowały siedem faz eksplozji freato-magmowych i strombolijskich. Od grudnia 2007 roku krater White Island rośnie, podobnie jak wzrasta poziom jeziora kraterowego (do 23 października 2008 roku wzrost o 15 metrów). Erupcje wulkanu w latach: 1826, 1836, 1856?, 1885, 1886, 1908?, 1909, 1922, 1924, 1926, 1928, 1930, 1933, 1947, 1955, 1957, 1958, 1959, 1962, 1966-67, 1968-69, 1970, 1971, 1974, 1976-82, 1983-84, 1986-1994, 1995, 1998, 1998-2000, 2001, 2012, 2013. Na wyspie znajdują się skorodowane urządzenia - pozostałości po kopalni siarki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz